Aşka Tutkun Adam | Tutkun Serisi I

62.Bölüm: DÜNYAYI YAKMAK

Çilekli sütlerimmmm ben geldim!😄

Herkese hayırlı Ramazanlar😘

Multimedya: bölümden bir parça❤

*İyi okumalar*

Elif'den

Bu küçük dünyada birilerine güvenmek zordu. Çaresizliğin içinde tutunmak için bir dal arıyorduk ve o dal kırılana kadar kendimizi kandırıyorduk. O dal kırıldığın da bile güvenmeye devam ediyorsak işte orda devreye aşk giriyordu.

Aşk öyle bir illetti ki o ne yaparsa yapsın bir şekilde görmüyorduk. Belki de görmek istemiyorduk..

Artık neyin doğru neyin yanlış olduğunu bilmek istemiyordum ben sadece gerçeği istiyordum.

Çok mu şey istiyordum?

Elimde tuttuğum fotoğrafa bakmaya devam ederken gözlerimi kapatıp akmak için bekleyen gözyaşlarıma izin verdim.

Kaç saatir bakıyordum bu fotoğrafa?

Bir, iki?

Yatakta dönüp durmaya devam ederken kapının açılmaya çalıştığını işittim.
Kapının kitli olması umrumda bile olmazken beklediğim ses kulaklarıma ulaştı.

"Elif bu kapı neden kitli? Aç kapıyı!"

Demir'in sert sesine karışmış endişe tınısı yüzümde küçük bir gülümsemeye neden olmuştu. Beni böylesine seven bir adam neden bunları yaşatıyordu?

"Elif!"

Tekrardan yükselen sesine karşılık bakışlarım beyaz kapıya kitlendi.

"Hayatım ne oldu? İyi misin? Aç şu kapıyı konuşalım?" sınırı zorladığım sesinden anlaşılırken onunla konuşmak istemiyordum.

Neden benden her şeyi saklıyordu?

"Abi istersen kapıyı kıralım"

Görkem'in sesi olduğunu düşündüğüm kişinin verdiği fikirle kapıdan uzaklaşıp yutkundum.

"Elif aç şu kapıyı yoksa kırarım!"

"Abla iyi misin?"

Güneş'in endişeli sesi daha fazla uzatmamamı söylerken sakin olmak için derin bir nefes aldım. Kapıdan gelen omuz atma sesi başarısız olurken ikincisine izin vermeden kapının kilidi açtım.
Demir kapıyı açtığı an gözlerimiz birleşmişti. O gözlerde hem sinir hemde korku vardı. Kasılmış bedeni öfke ile gerilirken diğer meraklı bakışlar üstümüzde geziniyordu.

"Herkes çıksın!"

Bağırışı titrememi sağlarken kimse itiraz etmeden odadan çıkmıştı.
Demir öfkesini saklamak için bir çaba harcamazken bana bakıp derin bir nefes aldı. "Neler oluyor?" benim hesap sormam gerekirken yine o soruyordu.

"Bir sorun yok sadece yalnız kalmak istiyorum"

Gözlerinde ki alevi körüklediğimi gördüğüm de bakışlarımı kaçırdım.
"Elif beni ikiletme ve söyle! Neler oluyor?"
Hayretle ona bakıp güldüm.

"Bana söylemediğin bir şey var mı?"

Kaşlarını çatıp bana bakmaya devam ederken yüz kasları kasıldı. Dudaklarını ıslatıp "ne gibi?" demişti.

Yatak da duran fotoğrafı alıp ona verdim.
"Bunun gibi!" fotoğrafı incelemeye başladığın da bakışları oldukça boştu.
"Bunu nerden buldun?" gerçekten merak ettiği bu muydu?