Aşka Tutkun Adam | Tutkun Serisi I

55.Bölüm: BİTMEYEN ÖFKE

Merhaba yine acısı ile tatlısıyla yeni bir bölümle karşınızdayım😄

Multimedya: bölümeden bir kare (temsili)

Umarım severek okursunuz😊

*İyi okumalar

Elif'den

Bir cevap vermek bu kadar mı zordu?

Gözlerinin içine bakarken o gözlerde hiçbir duygu yoktu. Ona biraz daha yaklaşığım da bakışları arkaya kaydı. Bu sefer gözlerinde ki ateşi görürken be olduğunu anlamdan beni arkasına saklayıp üstüme kapandı.
Cam kırılma sesi keskin bir şekilde kulaklarıma dolduğun da Demir bedenimi duvarın arkasına yasladı.
"Sakın buradan çıkma!"
Bağırışına karşılık şaşkınca ona bakarken belinde sakladığı silahı çıkartıp yanımdan uzaklaştı.

Silah seslerini işitirken korkuyla bedenim duvardan aşağı kaydı. Silah seslerini duymamak için kulaklarımı ellerimle kapatırken evin tüm camları indirilmişti.

Ne oluyordu?

Ya Demire bir şey olursa?

Korkuyla yerime daha çok sinerken iki takım elbiseli adam yanıma geldi.
"Elif hanım sizi buradan çıkartmamız gerekiyor?" dediğin de adam kalkmam için yardım etti. "Demir iyi mi?" soruma cevap alamazken aşağı doğru giden merdivenlerden garaja çıktık.
Siyah minibüse bindirildiğimde araba hareket edip evden uzaklaşmıştı.

Demir orda yalnızdı!

"Size bir soru sordum. Cevap verin!"

Sert sesim onlara ulaşmazken sinirle koltuğa vurdum. Her şeyin üst üste gelmesi sinir sistemimi bozarken gözyaşlarım bir türlü durmuyordu.

Bu saldırıyı kim yapmıştı?

Neden yapmıştı?

Araba kısa süre sonra durduğun da kapı açıldı. Özgür korkuyla bana bakıp "iyi misin Elif?" dediğin de gözyaşlarımı silip "ben iyiyim ama Demir'i bilmiyorum" endişeli sesim kısık çıkarken Özgür bana sarıldı.
"Demir iyi onu merak etme"

Nasıl merak etmezdim?

Bana destek olurken ilk defa gördüğüm evle Özgüre döndüm.
"Bu ev kimin?" Özgür içeri geçmem için kapıyı açıp "Demir'in" tek söylediği şeyle yavaşça eve girdim.
"Ben hiçbir şey anlamıyorum Özgür, eve saldırı düzenleyenler kim?" Özgür gözlerini kaçırıp "bunu Demir'in anlatması daha doğru istersen bir elini yüzünü yıka kendine gel" başımla önerisini reddettip koltuğa oturdum. "Ben Demir'i bekleyeceğim"
Kararlı sesimle daha fazla zorlamadı.
"Tamam o zaman seni yalnız bırakayım"
Dediğin de odada yalnız kaldım.

Korkuyordum. Ya ona bir şey olursa?
Onunla son hatırlayacağım şey kavga olamazdı. Kötü ayrılmıştık ve benim kalbim ağrıyordu. Her söküp atmak istediğimde ruhum acı çekiyordu.

Neden böyle olmak zorundaydı?

Demir'in sakladığı şeyler her gün bizi biraz daha uzaklaştırıyordu.
Ve her uzaklaştığımız da daha çok acı çekiyorduk. Bundan yorulmuştum.
Beni her şeyden uzak tutmasından bıkmıştım. Saçlarımı çekiştirip akan gözyaşlarımı dinmeleri için yalvardım.
Sakin olmalıydım. Yavaşça oturduğum yerden kalkarken kendimi toparlamak için banyoyu aradım. Alt katta banyo olmayınca yukarı çıktım.

"Kız perişan Demir, Onu daha fazla üzme!"

Özgür'ün sesi yan odadan gelirken yavaşça aralık kapıya ilerledim.
"Sen çıldırmışsın! İstersen birde kızı eve kapat! Sen her şeyi göze alarak onu yanına aldın. O tehlikede" sonlara doğru sesi kısılırken endişeli olması gözümden kaçmamıştı. Onu biraz daha duymak icin ilerlediğimde kapı gıcırdayarak sonuna kadar açıldı.
Özgür tepki vermeden bana bakarken duygu barındırmayan sesiyle "Elif seni bekliyor kuzen" dedi. Telefon kapandığında
"Birazdan burada olur" yanımdan geçip giderken kolunu tuttum.
"Özgür dediklerini duydum" artık sıkılmıştım. Bu oyundan, saklanan şeylerden.. Özgür duygusuzca bana bakıp
"Demek duydun o zaman acı çektiğinin farkındasın. Demir tehlikeli olduğuna  rağmen onunla birlikteysen bunlara alış, çünkü daha çok canın yanacak" ilk defa gerçeklerle yüzleşirken acı gerçek cayır cayır yanmamı sağlamıştı.