Sonun Başlangıcı

Fırtına Kopuyor

Ada'nın babası Kerem'i dışarı çıkarttı: "Ada'nın durumu çok kötü. Gitsen iyi olacak. İyi olduğunda o seni arar." Kerem çaresizce ayrıldı oradan. Hastaneden çıkar çıkmaz Gözde'yi aradı. Gözde telefonu açmadı. Kerem öfkeyle şu satırları yazdı: "Eğer Ada'ya bir şey anlattıysan ve o senin yüzünden bu haldeyse bunun bedelini ödersin Gözde. Bu kadarı çok fazla!" Gözde mesajı aldığında yüzünde bir tebessüm belirdi. Amacına ulaşmıştı.
Yeşim sınavdan çıkar çıkmaz cevapları kontrol etmek için internet başına geçmişti. Sınavının iyi geçtiğini hissediyordu. Sınav çıkışı Mert'in de yüzü gülüyordu. Beklediğinden iyi geçmişti. Ali'nin tepkisiz hali sınav günü de sürdü. Anlaşılan sonuçlar açıklanana kadar Ali'nin durumu belli olmayacaktı. Furkan çok rahat girdiği sınavdan yine çok rahat çıkmıştı. Banu ise biraz tedirgin görünüyordu. Kendinden emin değildi.
Kerem sınavı bir kenara bırakmış, Gözde'ye ulaşmanın derdindeydi. Neredeyse 10 kez aramıştı ve Gözde ısrarla açmıyordu. Kerem Gözde'nin evine gitmeye karar verdi. Kapıyı çaldı. Açan evin hizmetçisiydi. "Gözde'yle görüşebilir miyim?" dedi Kerem. Onun sesini duyan Gözde kapıya koştu: "Kerem?" Kerem öfkeden deliye dönmüş gibiydi: "Gözde bana Ada'ya bir şey anlatmadığını söyle!" Gözde gülümsüyordu. Kerem daha da çileden çıkmıştı: "Gözde bana cevap ver! Ada sınavda bayılmış. Sınavı da yandı. Nelere sebep olduğunun farkında mısın sen? Kızın hayatıyla oynuyorsun! Hastasın sen hasta!" Gözde Kerem'e yaklaştı: "Ben sadece aşığım Kerem. Sen kabul etsen de etmesen de bu böyle. Hem ben yanlış bir şey söylemedim. Sadece olanı anlattım. Öpüşmedik mi?" dedi. Kerem bağırarak: "Yeter! Anlık bir hataydı diyorum sana. Bunun üzerinden daha ne kadar üstüme geleceksin benim! Gözde benden ve Ada'dan uzak dur. Bize yeterince zarar verdin zaten. Anladın mı?" dedi. Gözde gayet sakin görünüyordu: "Zaten yarın Amerika'ya uçuyorum. Üniversiteyi orada okuyacağım. Size mutluluklar dilerim, tabi hala siz diye bir şey kaldıysa." Gözde tam kapıyı kapatacaktı ki bir anda dönüp Kerem'in yanağına bir öpücük kondurdu: "Bu da veda öpücüğüm olsun." Kerem sinirden bahçedeki çitleri yumrukluyordu. Gözde'ninse biraz olsun keyfi yerine gelmişti. Onun hayat felsefesi çok basitti: "Ben mutsuzsam, kimse mutlu olamaz."