Sonun Başlangıcı

"Bitti."

Kerem sayısız kere Ada'yı arasa da Ada açmıyordu. Attığı mesajlara da cevap vermiyordu. Kerem delirmek üzereydi. Gözde'ye olan öfkesi her geçen gün artıyordu. Neyse ki Amerika'ya gittiğini internetten görmüştü. Sonunda kurtulmuştu ondan. Peki ya Ada? Ona ne diyecekti? Güvenini tekrar nasıl kazanacaktı? Kerem en sonunda Ada'yı her zaman buluştukları kafeye çağırdı. "Lütfen gel." yazdı. Bir süre bekledikten sonra Ada geldi. Kerem çok rahatlamıştı. Hemen sarılmak istedi fakat Ada geri çekildi. Oturdular. Ada hemen konuya girdi: "Kerem sana tek bir soru soracağım. O gece öpüştünüz mü?" Ada Kerem'in gözlerinin içine bakıyordu. Kerem yutkundu: "Ada. Lütfen aç..." Ada sözünü kesti: "Kerem! Tek bir cevap: evet ya da hayır." Kerem çaresizdi: "Evet." Ada bir hışımla masadan kalktı, boynundan 2 yıldır çıkarmadığı kolyeyi çıkarıp Kerem'in eline verdi ve gözyaşları içinde "Bitti." diyerek kafeden koşarak ayrıldı. Kerem oturduğu yerde öylece kalakalmıştı. Elindeki kolyeye baktı. Ağlamaya başladı. "Allahım lütfen bu bir kabus olsun." dedi ama gerçeğin ta kendisiydi. "Ada'yı kaybedemem." dedi kendi kendine. Ne yapıp edip onu ikna edecekti. Onu seviyordu. Geri kazanmak için ne gerekiyorsa yapacaktı.
Ada hıçkırarak ağlıyordu. Sahilde bir banka oturdu. Denize baktı: "Şimdi ben kime güveneyim ki? Kimi seveyim? Ben bundan sonra nasıl yaşayayım?" diyordu kendi kendine. İçindeki acı onu öylesine yakıyordu ki nefes almakta güçlük çekiyordu. Kerem'in "Hayır." demesini öyle çok istemişti ki. Sevdiği adamın ona yalan söylemesi ve başkasını öpmüş olması Ada'yı mahvetmişti. Kerem onun bu hayatta en çok güvendiği kişiydi. Ada'nın en yakınından yediği bu darbe onu yıkmıştı. Ada bir süre sonra gözyaşlarını sildi ve kendi kendine: "Onu asla affetmeyeceğim. Ne olursa olsun. Asla!" dedi.