Sonun Başlangıcı

Kalp ve Beyin

Furkan günlerdir ruh gibi geziyordu. Kafası öylesine karışıktı ki... Bir yanda geçmişte aşık olduğu hatta evlilik teklifi ettiği Banu. Diğer yanda aklını başından alan, tavırlarıyla kalbini çalan Yeşim. Banu'yu yarı yolda bırakmak onu üzecekti. Ona bunca şey için söz vermişken onu bırakmak asla Furkan'a göre değildi. Peki ya Yeşim? Onu unutabilecek miydi? Aklı başka birindeyken Banu'yla devam etmek ona haksızlık değil miydi? İşin içinden çıkamıyordu. Kalple beynin savaşıydı bu. Düşünceleri ve hisleri birbirine uymuyordu ve bu bir insanın hayatta başına gelebilecek en zor şeydi. Konuyu üniversitedeki arkadaşı Timuçin'le paylaşmaya karar verdi. Timuçin şaşırmıştı: "Oğlum sen Banu için ölüp bitmiyor muydun? Bir gece Yeşim'i gördün, etkilendin diye koca ilişkiyi mi bitireceksin?" Furkan kendini anlatmakta güçlük çekiyordu: "Bak anlamıyorsun. O gece içimden bir ses 'İşte bu!' dedi. Sanki bir şeyler eksikti hayatımda ve Yeşim geldi onu tamamladı. Onunla hiç oturup konuşmamıştım lisede. Şimdi onu tanıyınca farkettim ki varlığını hayal bile edemeyeceğim derecede güzel biri o." Timuçin sordu: "Ya bu hislerin geçici bir hevesse? Yeşim'i ne kadar tanıyorsun ki? Banu'ya yazık değil mi?" Furkan: "Hayır, geçici değil çünkü o gece ikimiz de tam olarak kendimiz gibiydik. Doğaldık. İçini gördüm ben onun." diye cevapladı. Timuçin bir öneride bulundu: "Tamam buluş Yeşim'le o zaman. Konuş onunla." Furkan kafasını salladı: "Olmaz. Banu'dan kesin olarak ayrılmadan Yeşim benimle bu konuyu konuşmaz." Timuçin de çaresiz kalmıştı: "Ne diyeyim oğlum bilmiyorum ki. Durum çok karışık. Tek söyleyebileceğim şey, iyi düşünmen gerekiyor. Bu önemli bir karar." Furkan geriye yaslanarak: "Biliyorum..." dedi. Aslında o da çok iyi biliyordu ki hayatındaki insan 'doğru insan' olsaydı, o asla bir seçenek olmazdı. İkinci bir kadın onun aklına ya da kalbine giremezdi. O seçimini, aslında o gece yapmıştı.