Sonun Başlangıcı

Karmaşık Duygular

Yeşim ve Furkan tüm gece sohbet ettiler. İlk kez bu kadar yakından tanıyorlardı birbirlerini. İkisi için de beklenmedik ama bir o kadar da güzel bir geceydi. Ayrılmalarına yakın Yeşim çekinerek sordu: "Banu ne yapıyor?" Furkan önce durdu, sonra keyifsiz bir şekilde: "Aramız şu aralar iyi değil. Farklı şehirlerde olmak bizi yıprattı." dedi. Yeşim: "Anladım. Zor tabi arada mesafeler varken. Yine de sıkma canını. Siz birbirinizi seviyorsunuz, atlatırsınız." dedi. Furkan kafasını sallayarak: "Evet seviyoruz ama bu mutlu olmak için yetmiyormuş. Bunu ilk kez bu yaşımda anladım. Aynı anda, aynı yöne bakmak gerekiyormuş." dedi. Yeşim'in kafası karışmıştı: "Nasıl yani?" "Olgunlaştıkça anlıyorsun ki asıl aradığın huzur. Seni, sen bir şey demeden anlayan bir ruh istiyorsun. Aşk ve sevgi elbette işin olmazsa olmazı fakat hayat bunlara aldanılmayacak kadar gerçek." diye açıkladı Furkan. "18 yaşında bir genç için fazla olgun değil mi bu cümleler?" diye güldü Yeşim. "Önemli olan yaş değil, yaşanmışlıklar." dedi Furkan. Sonra devam etti: "Neyse hep ben konuştum. Sen hiç anlatmadın, sende durumlar nasıl?" "Valla bende bir durum yok, lisede bıraktığın Yeşim gibiyim." dedi Yeşim. "Bu ani değişimin altında kesin bir aşk vardır diye düşünmüştüm." dedi Furkan. Yeşim şöyle bir baktıktan sonra: "Bu değişimi biri beni beğensin diye yapacak biri değilim ben ya. Bunu sadece kendim için yaptım." dedi. Furkan bu kendine güvenli ve kararlı kıza gerçekten hayran kalmıştı.
Gecenin sonunda Furkan evine döndüğünde odasına geçip Yeşim'i düşünmeye başladı. Söylediklerini, bakışlarını, hareketlerini... Sonra silkinip kendine geldi. Banu'yu düşündü. "O alçak kız seni başkasıyla aldattığında yaşadıklarını unutma! Banu'ya bunu yaşatamazsın! Bir karar ver ve ona göre yaşa!" dedi kendi kendine.