Το δάκρυ της Σανζελ

12

Η γιασμίνη είδε βγαίνοντας από την πόρτα της τον φρουρό που του είχαν αναθέσει την προστασία της. Φτερούγισε η καρδιά της αν και δεν το παραδέχτηκε ούτε στον ίδιο της τον εαυτό, τον αναγνώρισε αμέσως αφού δεν ήταν άλλον από τον Ομάρ, τον άνδρα που είχε συλλαβίσει άηχα το όνομα του για το χατίρι της στον κήπο την περασμένη νύχτα. Είχε καλά κρυμμένο το πρόσωπο της, μα αφού έλεγξε το χώρο και βεβαιώθηκε πως κανείς δεν τους παρακολουθούσε, του χάρισε άλλη μια ματιά.

Εκείνος σπάζοντας τύπους και αρχές, έσκυψε και υποκλίθηκε μπροστά της αστραπιαία, παίρνοντας έπειτα την αρμόζουσα στάση.

Η κοπέλα τον προσπέρασε νιώθοντας κάτι περίεργο να αναδεύεται μέσα της. Θα περνούσαν τουλάχιστον άλλες τρεις μέρες προτού να τεθεί ξανά στη διάθεση του σουλτάνου, και θα έπρεπε να βρει στο μεταξύ κάτι να ασχολείται. Πάντως η είδηση για το φρικτό τέλος της Νάιλντα δεν την προβλημάτισε ιδιαίτερα αφού την περίοδο εκείνη ήταν μια από τις ευνοούμενες του σουλτάνου.

Συνάντησε τη Νάτζελ σε έναν χώρο που συγκεντρώνονταν τα κορίτσια για να πουν κουβέντες μεταξύ τους και να χαλαρώσουν όταν δεν είχαν κάτι να κάνουν. Η εμφάνιση της καινούριας της άρεσε αμέσως, την έκανε όμως παράλληλα να τη ζηλέψει και να τη βάλει στη μαύρη λίστα. Αφού της συστήθηκε, κάθισε κοντά της κι άρχισε να της κουβεντιάζει για την πρώτη της νύχτα στο χαρέμι, αποφεύγοντας όμως επιδέξια να στρέψει τη συζήτηση στον ίδιο τον πρίγκιπα Τζελίλ.

Το έκανε όμως η Νάτζελ που γεμάτη χαρά κι εντελώς ανυποψίαστη για το χαρακτήρα της Γιασμίνη, της μίλησε όχι μόνο για τον ίδιο τον διάδοχο μα και για τις πέτρες που της έδωσε για να τις δέσει σε κάποιο κόσμημα.

Ταράχτηκε η Γιασμίνη και τα έχασε αφού δεν άργησε να συνειδητοποιήσει πως στην ίδια δεν είχε δώσει ακόμη κάτι τέτοιο ο σουλτάνος, και η δυσφορία της έγινε ακόμη εντονότερη όταν πληροφορήθηκε από τη Νάτζελ πως την ίδια κίνηση είχε κάνει ο μεγαλειότατος και για τη Σάνζελ από την οποία είχε μείνει απόλυτα ευχαριστημένος. Τέλος, η Νάτζελ της κουρέλιασε ακόμη περισσότερο την αυτοπεποίθηση της, όταν της ανέφερε πως οι φήμες έδιναν κι έπαιρναν πως εκτός από τις πέτρες της είχε δωρίσει κι ένα στολίδι ανεκτίμητης αξίας, αν και καμιά από τις κοπέλες δε γνώριζε περισσότερα για το είδος και την ποιότητα του. Δεν άγγιξε η Γιασμίνη ούτε τα γλυκίσματα ούτε και τα μυρωδάτα ποτά με τα άγρια φρούτα που της έβαλε μπροστά της η γυναίκα που τη φρόντιζε, μόνο άφησε τη Νάτζελ να φλυαρήσει για λίγο ακόμη, κι έπειτα σηκώθηκε να φύγει. Καταλάβαινε πως αν δεν έκανε κάτι γρήγορα, θα έχανε το παιχνίδι. Ήξερε πολύ καλά ποια γυναίκα έπρεπε να βρει, μα τα προβλήματα που θα αντιμετώπιζε ώσπου να της αποσπάσει αυτό που λαχταρούσε μόνο λίγα δεν ήταν. Θα τα έλυνε όμως όλα και μάλιστα το ταχύτερο δυνατό. Όσο για τη Νάτζελ, πολύ είχε μιλήσει, μα σύντομα θα μάθαινε κι αυτή να κρατάει κλειστό το στόμα της.