Το δάκρυ της Σανζελ

44

Ολόκληρη εκείνη τη μέρα η Γιασμίνη έραβε μαζί με τη βοηθό της τα κοσμήματα της στα ρούχα. Η δουλειά δεν ήταν και τόσο απλή αφού φρόντιζαν και οι δυο να μη βαραίνουν υπερβολικά το κάθε κομμάτι. Δειλά παρά τον χαρακτήρα της την είχε ρωτήσει η κοπέλα αν θα έπρεπε μήπως να αφήσει κάποια πίσω της, της είχε προτείνει μάλιστα να διαλέξει κι ένα όποιο ήθελε για να το κρατήσει για τον εαυτό της. Μα η γυναίκα δεν το είχε δεχτεί, μόνο ανασήκωσε το κεφάλι της από τη δουλειά που έκανε και της είπε πως εκεί που θα πήγαινε, ακόμη κι αν τα κατάφερνε να φτάσει, θα τα χρειαζόταν όλα αυτά τα πράγματα. Κι ύστερα, πιάνοντας πάλι να ράβει πρόσθεσε πως η ζωή της Γιασμίνη θα άλλαζε ραγδαία με τρόπους που για την ώρα δε μπορούσε να τους φανταστεί αφού είχε κιόλας συνηθίσει την πολυτέλεια και τη μαλθακότητα. Η Γιασμίνη πάλι άρχισε να σκέφτεται τα λόγια της αυτά καθώς και το γεγονός πως ήδη είχαν αρχίσει να φτάνουν φήμες στα αφτιά της. Κι αυτές οι φήμες την αναστάτωναν αντί να της κάνουν τη ζωή ευκολότερη. Όλες οι γυναίκες που γνώριζαν κάπως καλύτερα τις διαθέσεις του σουλτάνου υποστήριζαν πως παρά τη νεαρή της ηλικία, η Γιασμίνη αν του γεννούσε γιο θα γινόταν η επόμενη βαλιντέ. Οι μητέρες των μεγαλύτερων γιων του σουλτάνου δε βρίσκονταν στη ζωή, κάποιες εξαιτίας της αρρώστιας και κάποιες άλλες λόγω του χαρακτήρα της Λάιρα που δε δίσταζε μπροστά σε τίποτα. Συνέχιζαν όμως οι γυναίκες αυτές λέγοντας πως δεν πείραζε που ήταν νέα τόσο η Γιασμίνη, διότι είχε χαρακτήρα κατάλληλο για να γίνει βαλιντέ.

Κάποιες από αυτές τις κουβέντες τις είχε ακούσει και η ίδια, μα δεν απάντησε τίποτα σε καμιά τους. Τι να τους έλεγε; Τώρα αν δεν είχε μπει στη μέση ο Ομάρ θα ήταν σχεδόν ευτυχισμένη. Τα καταραμένα τα εξανθήματα δεν έλεγαν να υποχωρήσουν, μα ευτυχώς δεν έβγαιναν κι άλλα καινούρια. Το πρόβλημα ήταν πως η γιασμίνη ένιωθε ένα περίεργο βάρος στη μέση και στην πλάτη της από το πρωί. Δεν είχε πει λέξη στη μεγαλύτερη γυναίκα αφού αν και της είχε αποδείξει την πίστη της, δε θα μπορούσε να είναι κι απόλυτα σίγουρη πως δε θα την πρόδιδε στο τέλος. Πάντως δεν πονούσε, ούτε και είδε καθόλου αίμα, όσες φορές κι αν πήγε να το ελέγξει. Μέχρι το βράδυ εκείνο, το τελευταίο ουσιαστικά της παραμονής της στο χαρέμι αφού το επόμενο θα είχε γλιστρήσει μακριά την ίδια ώρα, τα πάντα ήταν έτοιμα και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που καμιά από τις γυναίκες δε θα ήταν ικανή να υποψιαστεί τίποτα για τις προθέσεις και τα σχέδια της.