Το δάκρυ της Σανζελ

28

Η διαδρομή για τα διαμερίσματα του σουλτάνου άχραντ τη φορά αυτή τη Σάνζελ την άφησε αδιάφορη. Το μόνο που προσπαθούσε να κάνει κατά τη διάρκεια της ήταν να συγκεντρωθεί στα λόγια και στη μελωδία του τραγουδιού που ήταν μεγάλο, καθώς και να ατσαλώσει τον εαυτό της για να δεχτεί τα χάδια του. Το σημείωμα πάντως του πρίγκιπα Τζελίλ που της έφερε δάκρυα στα μάτια σχεδόν, το είχε κρύψει ανάμεσα σε μερικά καινούρια τυλιγμένα ακόμη τόπια υφάσματος που σύντομα θα άρχιζαν να της τα ράβουν ρούχα εκείνοι που έπρεπε.

Την άφησαν όπως πάντα χωρίς λέξη στα πόδια του κρεβατιού του σουλτάνου οι ευνούχοι και μετά ο ένας τους έφυγε, ενώ ο άλλος κάτι είπε με τον έναν φρουρό της πόρτας και παρέμεινε για λίγο ακόμη στο εσωτερικό του δωματίου. Η Σάνζελ δεν κατάλαβε το γιατί αλλά βέβαια παρέμεινε σιωπηλή, μέχρι που κάτι του φώναξε πάλι ο φρουρός κι ο ευνούχος έσπευσε να εξαφανιστεί.

Όσο περίμενε υπομονετικά τον σουλτάνο, κοιτούσε ξανά διερευνητικά τον χώρο που της φαινόταν πως άλλαζε κάθε φορά που τον επισκεπτόταν. Εκείνο το βράδυ έλειπαν οι περισσότερες κασέλες μαζί με τα στολίδια και τη θέση τους είχαν πάρει μεγάλα μαξιλάρια καθώς κι ένας ψηλός πάγκος που ήταν γεμάτος με διάφορα μικρά και μεγαλύτερα πράγματα. Έμοιαζε σαν να είχε φιλοξενήσει πολλούς ανθρώπους πριν από λίγο το δωμάτιο αυτό κι ας ήταν ο ύπνος η μόνη του πραγματική χρησιμότητα. Τα βαριά βήματα του σουλτάνου που πλησίαζαν από τον άλλο εσωτερικό χώρο την έκαναν να αποτραβήξει το βλέμμα της από τα έπιπλα και να το καρφώσει στο πάτωμα. Μέσα στο διαμέρισμα ήταν εκείνος τόση ώρα τώρα. Καθώς άνοιγε η εσωτερική πόρτα δε μπόρεσε να μην αναρωτηθεί αν βασάνιζε και τη δική του σκέψη ο πρίγκιπας Τζελίλ.

-ήρθες λοιπόν, για στάσου να σε δω, νομίζω η Κάζια το έκανε ξανά το καθήκον της.

Η φωνή του σουλτάνου ακούστηκε επιβλητική μα κάπως ξερή αν κι όχι εχθρική. Στάθηκε η Σάνζελ στα πόδια της αν και το κεφάλι της κόντευε σχεδόν να αγγίξει το πάτωμα.

-βλέπω πως τα τιμάς τα δώρα μου, κορίτσι. Μπράβο, συνέχισε να το κάνεις και δε θα χάσεις.

Την πλησίασε ο άνδρας πολύ αργά. Ήταν απλά σχετικά ντυμένος την ώρα εκείνη και η ανάσα του μύριζε αρωματικό καπνό. Της ανασήκωσε αργά το κεφάλι για να την κοιτάξει βαθιά στα μάτια, αφού πρώτα της έβγαλε ο ίδιος τον φερετζέ της. Μα γιατί της φερόταν έτσι; Για άλλη δουλειά δεν την είχε καλέσει εκεί;