Το δάκρυ της Σανζελ

43

Η Κάζια είχε περάσει την πρώτη της νύχτα στο κελί πολύ ήσυχα. Κανονικά μόνο νερό και ψωμί θα της έφερναν, όμως όταν κάποτε έριξε μια ματιά στον δίσκο που της είχε αφήσει ένας ευνούχος, είδε με ξάφνιασμα πως εκεί μέσα της είχε βάλει κάποιος κι ένα κομμάτι μιας πίτας με κρέας, καθώς και μερικά αποξηραμένα φρούτα. Αυτό την έκανε να ευθυμήσει, όχι δηλαδή πως η διάθεση της ήταν και ιδιαιτέρως άσχημη. Αυτό που είχε κάνει ήταν βάρβαρο, αλλά αν δεν το έκανε ποτέ δε θα ησύχαζε, κι επιπλέον είχε μάθει την αλήθεια για τον γιο της. Μόνο αυτόν και τη σάνζελ σκεφτόταν, αυτή θα της έλειπε για πάντα, όσο για τον Καρίμ το πιο πιθανό ήταν πως θα συνέχιζε τη ζωή του βυθισμένος στην άγνοια. Ποτέ δε θα ρίσκαρε ο σουλτάνος να ξεσπάσει μάχη ανάμεσα σε εκείνον και τον πρίγκιπα Τζελίλ, γιατί το κακό θα γενικευόταν και θα σχηματίζονταν φατρίες και παρατάξεις ανάμεσα στον λαό, κι ο εμφύλιος θα ήταν ό,τι χειρότερο ειδικά τις μέρες αυτές που τα πάντα στη Σάρτζα κι έξω από αυτήν έβραζαν. Έφαγε την πίτα και τα φρούτα και μετά αναρωτήθηκε πώς να τα είχε πάει η σάνζελ εκείνη τη νύχτα. Αναμφίβολα ο σουλτάνος θα της ζητούσε να του τραγουδήσει, λογικά θα τα κατάφερνε.

Ο μεταλλικός ήχος που έκανε η κλειδαριά καθώς άνοιγε της τράβηξε την προσοχή της όπως ήταν φυσικό, αλλά έτσι όπως ήταν ακουμπισμένη με την πλάτη στον τοίχο δε στράφηκε να δει ποιος ήταν ο επισκέπτης της. Κάποιος ευνούχος προφανώς θα είχε έρθει για να της ανανεώσει το νερό. Έκανε όμως μεγάλο λάθος, και της το απέδειξε περίτρανα η φωνή που άκουσε αμέσως μετά το τρίξιμο της πόρτας.

-Πώς είσαι Κάζια; Βλέπω πως δεν κοιμάσαι κι έξω ξημέρωσε.

Τινάχτηκε η γυναίκα και προσπάθησε να γονατίσει.

-σου είπα να μην το κάνεις αυτό όταν είμαστε οι δυο μας. Μπορεί ο θυμός που βράζει μέσα μου να είναι βαρύς και φρέσκος, η αγάπη μου όμως για εσένα είναι πολύ παλιά.

Η Κάζια τότε, έβγαλε τον φερετζέ της και τον κοίταξε άφοβα.

-Μεγαλειότατε, δεν πρόκειται να κοιμηθώ πια, άλλωστε δεν αργεί η στιγμή που θα με αγκαλιάσει ο μεγαλύτερος και βαθύτερος ύπνος από τον οποίο δεν ξύπνησε ποτέ κανείς.

Ο σουλτάνος άχραντ της φαινόταν πανύψηλος μέσα στη μικροσκοπική τρύπα που την είχαν χώσει. Ήταν ντυμένος ανεπίσημα κι έδειχνε από τη μια κουρασμένος κι από την άλλη έτοιμος για όλα.

-Δεν έπρεπε να το κάνεις αυτό, Κάζια. Με έφερες σε δύσκολη θέση.

-Όχι μεγαλειότατε, τίποτα δεν είναι δύσκολο για τον σουλτάνο της σάρτζα. Όλο το παλάτι περιμένει την τιμωρία μου κι εγώ θα τη δεχτώ με αξιοπρέπεια. Ξέρεις πως δε γεννήθηκα για να γίνω φόνισσα.