Το δάκρυ της Σανζελ

41

Η Νάτζελ την άκουσε τη φασαρία που είχε αρχίσει να ξεσπάει, αλλά δεν έδωσε σημασία γιατί ήταν ακόμη πολύ μακρινή. Ήταν βυθισμένη σε μια κατατονική σιωπή και δεν άγγιζε ούτε το φαγητό μα ούτε και τα ποτά που της έβαζε μπροστά της η αντικαταστάτρια της Νιζάν. Καταλάβαινε πως δε θα μπορούσε να περάσει όλη της τη ζωή κλεισμένη εκεί μέσα, μένοντας άπραγη. Είχε ανατραφεί πολύ διαφορετικά και αντιλαμβανόταν πόσο κακό πράγμα ήταν η απραξία.

-Μόλις σου έστειλε ένα μήνυμα ο πρίγκιπας Τζελίλ.

Η γυναίκα της μιλούσε εντελώς αδιάφορα, αρχίζοντας να μαζεύει τα πιάτα με το ανέγγιχτο φαγητό που είχε κιόλας αρχίσει να κρυώνει.

Ανασήκωσε τα μάτια η Νάτζελ με δισταγμό κι αμφιβολία. Την ελπίδα της την είχε χάσει.

-Θέλει να σε δει.

-Πότε; Απόψε το βράδυ;

-Όχι, σε λίγο, θα κάνει μαζί σου μια βόλτα στους κήπους. Για αυτό καλά θα κάνεις να σηκωθείς για να δούμε τι θα φορέσεις. Παράγγειλε μόνο να πάρεις μαζί σου και τον κρυμμένο σου θησαυρό.

Η Νάτζελ συνοφρυώθηκε και τα λεπτά της χείλη σχημάτισαν μια καμπύλη που την ομόρφαινε ακόμη περισσότερο.

-Ξέρω πολύ καλά τι θέλει να πάρω μαζί μου. Τι χρώμα προτείνεις να φορέσω;

Η άλλη το σκέφτηκε για λίγο μελετώντας την.

-Είσαι όμορφη πολύ και νομίζω πως αφού θα βγεις έξω θα ήταν καλό να ντυθείς στα πράσινα και να φορέσεις και σμαράγδια αν έχεις, αλήθεια, έχεις;

-κάνε στην άκρη, δε θα σε χρειαστούμε άλλο.

Άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ορμητικά η Νιζάν. Δε χαμογελούσε αλλά πήγε κι αγκάλιασε αμέσως τη Νάτζελ που της ανταπέδωσε την αγκαλιά. Είχε φοβηθεί πως δεν θα την έβλεπε ποτέ πια ζωντανή.

-Τι έγινε νιζάν;

-Με άφησαν να φύγω. Κατάλαβαν επιτέλους πως δεν ήμουν εγώ η ένοχη για την κλοπή.

-Και τότε ποια ήταν;

-Έχουν αρχίσει να λέγονται πολλά, μα τώρα δεν προλαβαίνουμε να τα συζητήσουμε. Ξέρω πως σε λίγο θα σε περιμένει ο πρίγκιπας Τζελίλ.

Η άλλη γυναίκα που στεκόταν αναποφάσιστη πλάι στην πόρτα, κατάλαβε τελικά πως ο ρόλος της εκεί είχε τελειώσει κι έφυγε, αφού πρώτα υποκλίθηκε στη νάτζελ. Δεν την ήξερε καλά αλλά είχε εκτιμήσει εύκολα τους λεπτούς της τρόπους.