Το δάκρυ της Σανζελ

37

Η Γιασμίνη έμαθε το ίδιο βράδυ πως ήταν πράγματι έγκυος. Πρώτα την είδε η μαία που την εξέτασε πολύ σχολαστικά αν και είχε καταλάβει πως όλα ήταν απολύτως φυσιολογικά. Πάντως, κι επειδή το παιδί που είχε αρχίσει να μεγαλώνει μέσα της ήταν του σουλτάνου, ήρθε να την εξετάσει κι ο καινούριος αρχίατρος ο οποίος πολύ απλά πιστοποίησε την αλήθεια του πράγματος. Συνέστησαν και οι δυο να μείνει για λίγες μόνο μέρες στο κρεβάτι, απλά και μόνο για να βεβαιωθούν όλοι πως τα πράγματα θα πήγαιναν καλά. Την άφησαν στη φροντίδα της υπηρέτριας της κι έφυγαν.

Η Γιασμίνη που συνήθως μιλούσε έντονα και δυνατά, είχε μαζευτεί στην άκρη των μαξιλαριών της κι ελάχιστες κουβέντες έβγαιναν από το στόμα της. Ξαφνικά το μωρό την τρόμαζε, είχε αρχίσει να νιώθει μια έντονη αβεβαιότητα για το μέλλον. Η μεγαλύτερη γυναίκα, της έφτιαξε κάτι να πιει ανακατεύοντας κάμποσα συστατικά στην κούπα και μετά, καθώς της το έδινε, της χαμογέλασε.

-έξω από την πόρτα σου στέκει ήδη ο Ομάρ. Πριν λίγο τον είδα. Φαίνεται καλά αν και κάπως κουρασμένος.

Η γιασμίνη άρχισε να πίνει αργά.

-Πρέπει να τον δω απόψε. Θα περιμένω όμως να κοιμηθούν όλοι πρώτα.

-Θα σε βοηθήσω αλλά τι θέλεις να του πεις;

Η γιασμίνη άρχισε να παίζει με το κολιέ με τα μαργαριτάρια που φορούσε στο λαιμό της.

-πολλά, και θέλω να μάθω και το τι σκέφτεται για... για τη ζωή του.

Η άλλη κούνησε το κεφάλι της.

-Μόλις βεβαιωθώ πως δε θα είναι κανείς εδώ τότε θα φύγω και θα σε αφήσω να μιλήσεις μαζί του.

Και πράγματι αυτό έκανε. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα άγγιξε την κοπέλα στον ώμο και της είπε να ετοιμαστεί να υποδεχτεί τον Ομάρ. Τη βοήθησε να τυλίξει γύρω της μια λευκή ρόμπα που είχε αστέρια και ήλιους στο κέντρο της όλα πλεγμένα με ασημένια κλωστή, και μετά τη βόλεψε στα μαξιλάρια στο κέντρο του σαλονιού.

Βγήκε κι επέτρεψε στον Ομάρ να μπει.

Μια συγκίνηση πρωτόγνωρη κατέλαβε τη Γιασμίνη όταν τον είδε να στέκεται αναποφάσιστος στο άνοιγμα της πόρτας. Ήρθε στη μνήμη της το φιλί του και κατάλαβε πως αν δεν το γευόταν πάλι τότε δε θα μπορούσε να συνεχίσει τη ζωή της.

-έλα μέσα, θα σε πάρει κανένα μάτι εκεί που στέκεις.

Ο Ομάρ ενθαρρυμένος από την παρότρυνση της, μπήκε και κλείδωσε την πόρτα. Ένα χαμόγελο διστακτικό είχε αρχίσει να σχηματίζεται στο πρόσωπο του. Την ίδια στιγμή άρχισαν να πλησιάζουν ο ένας τον άλλον. Δε στάθηκαν να κοιταχτούν ούτε για μια στιγμή, μόνο άπλωσαν τα χέρια κι αγκαλιάστηκαν σφιχτά.