Το δάκρυ της Σανζελ

19

Καμιά γιορτή δεν έλαβε χώρα στη σάρτζα για τη γέννηση του γιου της σουλ και του σουλτάνου άχραντ. Η εκστρατεία του κατά του αιμάν έληξε άδοξα κι οδυνηρά λίγο μετά το τολμηρό της ξεκίνημα. Κι αυτό διότι από τη μια καθυστέρησε κάπως η αναχώρηση της μικρής ομάδας των στρατιωτών που πλαισίωναν τον μονάρχη που βιαστικός καθώς ήταν έφυγε μπροστά παρέα με ελάχιστους άνδρες, από την άλλη όμως ο θάνατος ήρθε να ανταμώσει την ομάδα. Τρεις επίλεκτοι φρουροί, αληθινά καυχήματα της σάρτζα στο σπαθί και στο τόξο, γκρεμίστηκαν κάτω λίγες μόνο ώρες έπειτα από την αρχή του ταξιδιού. Έπεσαν όλοι τους τρυπημένοι από βέλη αόρατων εχθρών που ήταν ποτισμένα με δηλητήριο σαν αυτό που είχε κάνει την εμφάνιση του λίγο καιρό μόλις πριν στο παλάτι.

Στην αρχή και παρά τις αντίθετες απόψεις των συμβούλων του που ποτέ δεν τους άκουγε ο σουλτάνος, έδωσε διαταγή να συνεχιστεί κανονικά η πορεία προς το αιμάν, όταν ωστόσο η υπόθεση του θανάτου έγινε ακόμη πιο προσωπική, ακόμη κι εκείνος φάνηκε να λυγίζει έστω κι αν αυτό κράτησε μόνο ελάχιστες στιγμές.

Η σουλ και το μωρό της που ως και λίγο πριν ήταν τυλιγμένο στα χρυσά υφάσματα, βρέθηκαν άψυχοι και παγωμένοι κιόλας ακριβώς μπροστά στα πόδια της μικρής ομάδας που σάστισε και σταμάτησε τον δρόμο της. Οι άνδρες που ήταν όλοι τους σκληραγωγημένοι από τις μάχες εντός κι εκτός της σάρτζα αφού δεν έλειπαν και οι εσωτερικές διενέξεις, βουβάθηκαν, σταμάτησαν, και κοίταξαν όλοι μαζί γεμάτοι θλίψη το άσχημο θέαμα.

Έπειτα, σαν ένα σώμα, πήδηξαν από τις σέλες τους και γονάτισαν μπροστά στις δυο μικρές σάρκινες μάζες. Μπορεί τότε να μην το ήξεραν, θα το μάθαιναν όμως αργότερα πως η σΟυλ πριν ξεψυχήσει είχε υποστεί βιασμό ομαδικό κι απολύτως ταπεινωτικό, ενώ το μωρό που για άλλη ζωή προοριζόταν, βρήκε τον θάνατο ήσυχα χωρίς να υποφέρει σχεδόν καθόλου.

Βρισιές και κατάρες άρχισαν να ξεγλιστράνε από τα χείλη του σουλτάνου ο οποίος πενθούσε όχι μόνο για την απώλεια του γιου του που δεν πρόλαβε να τον δει να γίνεται άνδρας, αλλά και για την αγριότητα της ατίμωσης που του είχε γίνει. Οι στρατιώτες αφού σχημάτισαν γύρω του για λίγο έναν σφιχτό κλοιό, απομακρύνθηκαν έπειτα διακριτικά για να τον αφήσουν να πενθήσει μα και για να ανασυντάξει τις δυνάμεις του. Τι κι αν δεν το έλεγαν; Όλοι το ήξεραν πως η οργή του άνδρα αυτού ήταν φοβερή, και πως την ώρα εκείνη σοβαρότατες διεργασίες λάμβαναν χώρα στο νου του. Εκείνος και μόνο θα αποφάσιζε αν η αποστολή θα συνέχιζε τον δρόμο της προς την καρδιά του αΙμάν, ή αν θα επέστρεφε στη σάρτζα για να ληφθούν εκεί άλλες αποφάσεις, πιο βαριές και κρίσιμες.