Το δάκρυ της Σανζελ

42

Η Σάνζελ μέσα στη λύπη της, μόλις που αναγνώρισε την παρουσία της άλλης γυναίκας στο χώρο. Αν κάποιος τη ρωτούσε θα της ήταν αδύνατο να του την περιγράψει. Μόνο την Κάζια είχε στο μυαλό της, και είχε ξεχάσει εντελώς το γεγονός πως ο σουλτάνος θα την περίμενε το ίδιο βράδυ. Μόλις της το υπενθύμισε ευγενικά η καινούρια, άρχισε να ελπίζει πως λόγω των όσων είχαν συμβεί εκεί μέσα θα ανέβαλλε ο μεγαλειότατος τη συνάντηση τους. Όμως τίποτα τέτοιο δεν έγινε, αντιθέτως της έστειλε μήνυμα να πάρει και το λαούτο της μαζί. Αυτό την έκανε να χύσει φρέσκα δάκρυα αφού ήξερε τι ακριβώς προσδοκούσε ο μεγαλειότατος. Θα έπρεπε να του τραγουδήσει τουλάχιστον ένα μέρος από το ομορφότερο κομμάτι που γράφτηκε ποτέ. Η φωνή της έβγαινε πια βραχνή από τα κλάματα και τις ικεσίες προς τους ευνούχους, αλλά ήξερε πως άλλη λύση δεν είχε από το να του δώσει τον καλύτερο εαυτό της. Έτσι, καταλαβαίνοντας πως έπρεπε να μιλήσει με την καινούρια γυναίκα, της ζήτησε να της πει το όνομα της, και τη ρώτησε αν μπορούσε να της ετοιμάσει ένα ρόφημα που θα βοηθούσε τη φωνή της να επανέλθει και να καθαρίσει. Εκείνη της αποκρίθηκε πως την έλεγαν Μελιζέ, και πως γνώριζε το καλύτερο γιατρικό για τη φωνή. Μετά, εξαφανίστηκε στις κουζίνες του χαρεμιού. Επέστρεψε λίγο αργότερα φέρνοντας μαζί της μια μεγάλη χάλκινη κανάτα γεμάτη από ένα ρόφημα αχνιστό που μύριζε μέλι, κανέλα και πικρό περγαμόντο. Έβαλε μπόλικο σε μια κούπα και το πρόσφερε στη σάνζελ. Η κοπέλα το πήρε ευχαριστώντας τη και μετά τη ρώτησε αν ήξερε τίποτα νεότερο για την Κάζια. Η άλλη καμπούριασε αισθητά και της εξήγησε πως ήταν φίλες από παλιά οι δυο τους, και πως για αυτό την είχε διαλέξει η Κάζια για να την προσέχει. Το μόνο που είχε ακούσει ήταν πως την είχαν κλείσει σε ένα από τα μπουντρούμια και πως κανείς δεν επιτρεπόταν να την επισκεφθεί. Δεν ήξερε πάντως το πότε ακριβώς θα αποφάσιζε ο σουλτάνος την τιμωρία της.

Τελικά συμφώνησαν οι δυο τους να ντυθεί στα μοβ η Σάνζελ και οι αμέθυστοι που κρέμασε στον λαιμό της προσέδιδαν κάτι ακόμη στη θλίψη της, κάτι που της πρόσθετε χρόνια. Η σάνζελ, έλεγξε το λαούτο της πριν το βάλει στη θήκη του και μετά κάθισε να περιμένει τους ευνούχους να έρθουν να την πάρουν. Φευγαλέα αναρωτήθηκε αν θα μπορούσε να ζήσει έτσι για χρόνια ολόκληρα, κι όταν απάντησε μόνη της αρνητικά στον εαυτό της, είδε μέσα σε μια αναλαμπή γιατί είχαν χάσει τόσες κοπέλες τη ζωή τους προσπαθώντας να δραπετεύσουν από εκεί μέσα για να ζήσουν την αγάπη τους με κάποιο νέο άνδρα. Πάντως τίποτα από όλα αυτά δε μοιράστηκε με τη Μελιζέ που φαινόταν να σέβεται απόλυτα τη δυστυχία της.