Το δάκρυ της Σανζελ

16

Τραντάχτηκε το χαρέμι από την τόσο βαριά είδηση για την απαγωγή της σΟυλ και του νεογέννητου γιου του σουλτάνου. Ο βασιλιάς κι απόλυτος κυρίαρχος της σάρτζα αμέσως μόλις κατάλαβε τι συνέβαινε, άρχισε να λούζει με κατάρες και βρισιές όποιον δύστυχο και κακόμοιρο υπηρέτη και υπασπιστή έτυχε να βρεθεί στο δρόμο του, έτσι που στο τέλος ελάχιστοι μόνο μπόρεσαν να αλλάξουν κάποιες μασημένες κουβέντες μαζί του. Καμιά αμφιβολία πάντως δεν είχε ούτε ο ίδιος μα ούτε και οι στρατηγοί του πως από το αιμάν ήταν τα βάναυσα χέρια που τους είχαν αρπάξει και τους δυο. Φόβος μεγάλος υπήρχε πλέον για τη ζωή του μωρού όσο για τη Σουλ ο σουλτάνος Άχραντ ευχόταν να ήταν καλά στην υγεία της επειδή τον είχε υπηρετήσει καλά προσφέροντας του αυτό ακριβώς που επιθυμούσε, όμως ήταν σίγουρος πως ακόμη κι αν την έβλεπε ποτέ πάλι ζωντανή θα ήταν φρικτά κακοποιημένη και βασανισμένη. Πάντως δεν ήταν καθόλου διατεθειμένος να τα παρατήσει χωρίς αγώνα, αφού τους ήθελε πίσω και τους δυο.

Έδωσε τις εντολές του αστραπιαία με την ακρίβεια που προσδίδει σε έναν μονάρχη η εμπειρία και η ακλόνητη αποφασιστικότητα για επιβολή κι εκδίκηση και μετά όσο περίμενε την ταχύτατη ολοκλήρωση των προετοιμασιών κάλεσε κοντά του τον πρίγκιπα τζελίλ. Ο ίδιος θα ξεκινούσε κατευθείαν για το Αιμάν, αλλά τον διάδοχο του στέμματος τον ήθελε στο κεφάλι της σάρτζα ετοιμοπόλεμο, σκληρό και ανελέητο.

Πήγε και τον βρήκε άμεσα ο πρίγκιπας Τζελίλ κι άκουσε από τα χείλη του όσα είχε εκείνος να του πει, ο πόνος πάντως για τα δεινά του τόσο μικρού αδερφού του ήταν φανερός ακόμη και με γυμνό μάτι και στο δικό του πρόσωπο. Ορκίστηκε στον πατέρα του πως η σάρτζα για κανέναν λόγο δε θα έμενε ανυπεράσπιστη κατά τη διάρκεια της απουσίας του, και τον χιλιοπαρακάλεσε να τον πάρει μαζί του ως το ΑΙμάν και να του επιτρέψει να ηγηθεί εκείνος της προσπάθειας αυτής. Όμως ο σουλτάνος Άχραντ δε δέχτηκε ούτε να το ακούσει, αν και βαθιά μέσα του ευχαριστήθηκε πολύ με την αντίδραση του γιου του και παίνεψε σιωπηλά την ανδρεία του καθώς και τη μαχητική του διάθεση.

«εσύ θα μείνεις εδώ να προστατεύεις τη Σάρτζα, σκέψου το λαό σου και τα αδέρφια σου, τι θα απογίνουν όλοι αυτοί αν λαβωθείς κι εσύ ή αν συμβεί κάτι σε εμένα»;

Τον ικέτεψε πάλι ο πρίγκιπας Τζελίλ να αλλάξει γνώμη σπεύδοντας να του δώσει τον λόγο του πως θα ήταν μια χαρά, εκείνος όμως τον έδιωξε με ένα πατρικό χαμόγελο, στέλνοντας τον να επιβλέψει το ξεδιάλεγμα των προμηθειών που θα χρειάζονταν για το ταξίδι του ίδιου και των συνοδών του. Κι ο πρίγκιπας Τζελίλ που έτσι είχε μεγαλώσει, συμμορφώθηκε στη στιγμή με τις παραγγελίες του πατέρα του. Μόνο που παρά τη γενικευμένη αναστάτωση κι ανησυχία, μια σκέψη κρυφή του γεννιόταν κιόλας στο νου του.