Το δάκρυ της Σανζελ

17

Δυο σπαθιά ξεγυμνώθηκαν από τις θήκες τους εκείνη τη νύχτα στο χαρέμι του σουλτάνου της σάρτζα, δυο λεπίδες υψώθηκαν στον αέρα σφυρίζοντας απειλητικά κι αλλόκοτα.

Η πρώτη από τις λεπίδες αυτές ανήκε στο σπαθί του Ομάρ, που δεν ήταν άλλος από τον φύλακα της Γιασμίνη. Λίγες μόνο ώρες πριν, ένας ευνούχος που έπινε νερό στο όνομα της, μπήκε κρυφά μα επίσημα στα διαμερίσματα της και της παρέδωσε κάτι απαγορευμένο μα πολυπόθητο, που ήταν καλά κλεισμένο σε σακουλάκι κόκκινο και βελούδινο. Κανονικά άλλη ήταν η συμφωνία που είχε κάνει η ίδια η Γιασμίνη με τη γυναίκα που θα της προμήθευε τα βότανα και τις αλοιφές που της είχε ήδη πληρώσει, μα τα χρήματα που πάντα κάνουν θαύματα το έκαναν και τώρα. Φαίνεται πως η γυναίκα βιαζόταν να ολοκληρώσει τη δουλειά της είτε για να φύγει, είτε για να ασχοληθεί με την επόμενη πελάτισσα της η οποία θα προερχόταν το δίχως άλλο και πάλι από το χαρέμι. Η υπηρέτρια της Γιασμίνη απουσίαζε εκείνη τη στιγμή κι αυτό επειδή την είχε στείλει η κοπέλα να μιλήσει με έναν άλλο προμηθευτή επίσης ευνούχο, που θα έφερνε για λογαριασμό της στο παλάτι λάδια ακριβά και σπάνια που είχαν μέσα τους ρινίσματα διαμαντιών και ιχνοστοιχεία από φυτά που δε βρίσκονταν στη Σάρτζα. Η Γιασμίνη τα λάτρευε κυριολεκτικά όλα αυτά και περνούσε ώρες ατελείωτες συνομιλώντας με εμπόρους όταν τύχαινε να είναι ευνούχοι. Ένα σωρό κόλπα και πράγματα είχε μάθει από αυτούς και πάσχιζε να τα αξιοποιήσει όλα στον μέγιστο βαθμό.

Ετούτος εδώ ο υπηρέτης πάντως, μιλημένος καθώς ήταν, της παρέδωσε αυτό που έπρεπε, κι έπειτα έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι κάνοντας τη να ευχαριστηθεί πολύ επειδή αγαπούσε να ασκεί σε όσους το μπορούσε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας έστω και μικρή.

Τρελή από χαρά βεβαιώθηκε πως ήταν ξανά μόνη και ξεχνώντας εντελώς τον φρουρό που στεκόταν έξω ακριβώς από την πόρτα της, ξετύλιξε τα καλούδια που είχε χρυσοπληρώσει κι άρχισε να τα εξετάζει και να τα μετράει. Χαμογέλασε κεφάτα σαν είδε πως η γυναίκα δεν είχε τσιγκουνευτεί τίποτα και πως της είχε βάλει κι άλλα πράγματα εκεί μέσα σε πλήρως ικανοποιητικές ποσότητες. Όμως επειδή δεν τα αναγνώριζε όλα δεν ήξερε και το πώς θα έπρεπε να τα χρησιμοποιήσει για να της φέρουν τα καλύτερα αποτελέσματα. Εκείνο που είχε γυρέψει πάντως καθόλου δε δυσκολεύτηκε να το βρει. Έφερε στη μύτη της το μικροσκοπικό μπουκαλάκι κι άρχισε να μυρίζει το περιεχόμενο του. Στην αρχή δεν της άρεσε η οσμή μα σύντομα τη συνήθισε κι έκανε την ευχή να έφτανε γοργά η ώρα που θα το χρησιμοποιούσε. Όσο για τα υπόλοιπα πράγματα θα ρωτούσε τη γυναίκα που τη φρόντιζε, κι εκείνη το δίχως άλλο θα μπορούσε να την πληροφορήσει γι'αυτά.