Το δάκρυ της Σανζελ

27

Εκείνο το βράδυ Η Κάζια αποφάσισε να ντύσει τη σάνζελ στα χρυσά αφού εκείνη της είχε μόλις εκμυστηρευτεί πως ο δάσκαλος της μουσικής της είχε μάθει ένα τραγούδι το οποίο ήταν πιθανό να ευχαριστούσε τον σουλτάνο της σάρτζα. Η Σάνζελ ήταν βέβαια διστακτική αφού δεν το είχε δουλέψει πολύ το τραγούδι, η άλλη γυναίκα όμως επέμενε πως δεν υπήρχε καλύτερη ευκαιρία να το τραγουδήσει απόψε στον σουλτάνο ο οποίος ετοιμαζόταν να πάρει κρίσιμες αποφάσεις που θα έπαιζαν ρόλο στη ζωή όλων τους. Τι κι αν της εξήγησε η σάνζελ πως θα προτιμούσε να τραγουδήσει συνοδεύοντας τον εαυτό της με το λαούτο, ανένδοτη στάθηκε η Κάζια.

-Μέχρι να μάθεις να παίζεις με αυτό το πράγμα το παιχνίδι θα έχει χαθεί κορίτσι. Απόψε θα τραγουδήσεις στον σουλτάνο φορώντας και την καρφίτσα με το αηδόνι. Μη μου φέρνεις αντιρρήσεις, δε θέλεις να ρίξεις στάχτη στα μάτια του; Τι θα γίνει αν ραγίσει η φωνή σου αν δοκιμάσεις να το κάνεις λίγες μέρες αργότερα, τότε που θα σε λιώνει η αναμονή για τον πρίγκιπα τζελίλ;

Συμμορφώθηκε λοιπόν η Σάνζελ αν και διατηρούσε σοβαρές αμφιβολίες. Το τραγούδι είχε να κάνει με τον ξεριζωμό ενός πολεμιστή από την πατρίδα του, ο οποίος αφού έκλεψε μια πανέμορφη γυναίκα από κάποιο διπλανό βασίλειο, έφυγε για να βρει την τύχη του μαζί με λίγους πιστούς υπηκόους του και κατέληξε να γίνει βασιλιάς ενός μεγάλου και πλούσιου κρατιδίου.

-έλεγα θα μάθω ούτι και τελικά, δες τι αποφάσισαν οι άλλοι για εμένα.

Η Σάνζελ χάιδεψε με το χέρι της μια στοίβα από λεπτά υφάσματα που δεν είχαν ακόμη μεταμορφωθεί σε ρούχα.

-Πάψε να διαμαρτύρεσαι και κάθισε να ακούσεις το σημείωμα που σου άφησε σήμερα ο πρίγκιπας σου.

Η μικρούλα τα παράτησε όλα στη στιγμή και αναψοκοκκινισμένη στράφηκε προς την Κάζια που έπαιζε κεφάτα με το κομμάτι του χαρτιού.

-Πότε το άφησε; Εγώ φλυαρώ για τη μουσική κι εσύ... Αλήθεια Κάζια, γιατί δε μου το είχες πει πως καθόσουν και του έγραφες για το πώς περνούσα την κάθε μου ημέρα;

-Και γιατί να σου το πω; Μήπως θα άλλαζε και τίποτα; Ο πρίγκιπας τζελίλ μοιάζει βγαλμένος από άλλον κόσμο. Λοιπόν, να σου το διαβάσω ή να αρχίσω να σε ντύνω;

-αχ μην καθυστερείς τόσο, μόνο σε παρακαλώ, μίλα πιο σιγά.

-Ναι τώρα θυμήθηκες να ντραπείς...