ၾကာျမင့္ၿပီျဖစ္တဲ့ျပဇာတ္႐ံုကို Luliနဲ႔Ribo Lei ျပန္ေရာက္လာခဲ့ၾကသည္။ အတိတ္ကခံစားခ်က္ေတြလည္း အသစ္တစ္ဖန္ျပန္ရွင္သန္လာၾက၏။ Luliကအေရွ႕ကေနသြားၿပီး သူနဲ႔မလွမ္းမကမ္းကေန Ribo Leiလိုက္လာသည္။ Ribo Leiက Luliနဲ႔ေဘးခ်င္းယွဥ္ေလ်ွာက္ဖို႔ ဝန္ေလးေနတဲ့အတိုင္း။ သူတို႔ျပဇာတ္႐ံုအေပၚဆံုးထပ္အထိ တက္လာၿပီး ေနရိပ္က်တဲ့တစ္ေနရာမွာ ထိုင္နားလိုက္သည္။ ႏွဖူးေပၚမွာေခြၽးျပန္ေနတဲ့ Luliကလက္ဖမိုးနဲ႔သုတ္ေနေတာ့ Ribo Lei သူ႔လက္ကိုင္ပဝါေပးလိုက္သည္။
" ေက်းဇူးပါ။ "
Ribo Leiရဲ႕အၿပံဳးဟာ ယခင္အတိုင္း ေတာက္ပေနဆဲပဲ။
" အကိုဘယ္တုန္းကတည္းက သိေနတာလဲ။ "
" စေတြ႕ကတည္းက ... "Luliအေမးကို Ribo Lei တည္ၿငိမ္စြာေျဖသည္။ Ribo Lei သူယူလာတဲ့အထုပ္ထဲက လက္ေကာက္လွလွေလးတစ္ခုကိုထုတ္သည္။ Luliကိုေပးေတာ့ သူျပန္ၾကည့္သည္။
" အရင္ကတည္းကေပးခ်င္ခဲ့တာ။ နဲနဲေတာ့ၾကာေနၿပီဆိုေပမယ့္ ညီမႏွစ္သက္ရင္ ယူလို႔ရပါတယ္။ "
" ညီမ .... "
" ဒီေန႔က ညီမရဲ႕ေမြးေန႔မဟုတ္လား။ အကိုမွတ္တာမမွားဘူးဆိုရင္ ဒီေန႔ပါ။ "Luli စိတ္လႈပ္ရွားစြာ လက္ေဆာင္ကိုလက္ခံလိုက္သည္။ Ribo Leiက Luliရဲ႕လက္ေကာက္ကို လက္မွာဝတ္ေပးလိုက္သည္။ Luli ေခါင္းငံု႔ကာ ရွက္ေသြးျဖာသြားရသည္။
" ညီမေမြးေန႔ကိုမေမ့ေသးလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ "
ကြဲကြာသြားတဲ့ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အခ်ိန္ေတြမွာ Ribo Leiမေျပာင္းလဲေသးသလို Luliလည္းအတူတူပဲ။ သူတို႔ျပန္ဆံုၾကေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ေသာအရာေတြက အခါေႏွာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ သို႔ေပမယ့္ ငယ္ကခ်စ္အႏွစ္၁၀၀ေတာင္မေမ့ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့စကား ရွိေနတာပဲေလ။
" အကိုနဲ႔Chai Shilinက သူငယ္ခ်င္းေတြေပါ့။ "
" အင္း။ ကေလးဘဝတည္းက ခင္မင္လာတာ။ "
" သူကအရင္ကတည္းက ေအးစက္စက္ပဲလား။ ဟို မိန္းကေလးေတြနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ေပါ့။ "
YOU ARE READING
My Rude Husband ( Zawgyi and Unicode )
Historical Fiction✨Edit Version✨ 💡 Own Creation 💡 #Do not repost