°°Who's your Daddy?°°

¤11¤

Би хаалгаа тайлаад түүний надруу ширтэх ширүүн харцнаас айн арагш хэд ухарлаа. Тэр надруу ойртсоор гэрт орж ирээд хаалга хаачихав. Би сандарсандаа ээрч мууран

- Ч.ч.чи яаж энд...  гээд үгээ хэлж дуусаагүй байтал тэр намайг хананд шахаад хоёр гараа толгойны хажууд тулаад хашаад зогсчихов. Бидний нүүр хэт ойрхон байгаа тул түүний амьсгалах хүртэл надад мэдрэгдэж байв. Би нүдрүү нь харахгүй байхыг хичээсэн ч чадсангүй түүнрүү харахад бараг л харцанд нь уусаж шингээд алга болох гэж байгаа мэт санагдана .

Тэр ууртай байна...

- Шийтгэлээ амсахад бэлэн үү? 

Түүний бараг л исгэрэх мэт хүйтнээр хэлсэн үгэнд би хөмсөг зангидлаа. Бурхан минь... арай дахиад?

- Ү.үгүй... гэж намайг хэлж дуусаагүй байтал тэр уруулыг минь озон авлаа. Би түүнийг түлхсээр арай гэж салаад хэлэхүү яахуу хэмээн бодохдоо нүүр минь улайн

- М.м.миний...өгзөг...одоо болтол өвдөж байгаа...битгий л дээ? гэтэл тэр жуумалзаад

- Тийм бол яагаад үгэнд ороогүй юм? Чи энийг хүссэн юм биш үү?

- Б.би...миний утасны цэнэг дуусаад

- Ммхм одоо бүр худлаа хэлж байгаа хэрэг үү? Чи ч үнэхээр муу охин юм гээд намайг өргөөд буйданруу шидчихэв. Тэгээд пиджакаа тайлаад миний дээр гараад хоёр гарыг минь атган бариад намайг үнсэж эхлэв. Тэр хэлээ аман дотор минь оруулан энд тэндгүй эргэлдүүлнэ. Үнсэлцэж байхдаа миний цамцан дотуур гараа оруулаад хөхийг минь базав. Миний амнаас өөрийн мэдэлгүй авиа гарах гээд байсан тул уруулаа хазахыг хүсэж байлаа. Би түүнийг болиулахыг хичээж түүнийг түлхэж байтал тэрээр хоёр гарыг минь зангиагаараа хүлчихэв. Тэгээд шортыг минь тайлаад дотоожны цаанаас илж үрж эхлэх нь тэр. 

Би эсэргүүцэж хөлөө тийчигнэж байтал тэр гуяыг маань чимхчихэв. Тэгээд хүзүүн дээр минь шимэнгээ буцан доодхыг маань оролдож эхлэхэд миний нүдэнд нулимс цийлэгнээд ирэв. Би

- Я.яагаад намайг ингээд байгаа юм бэ? гэж уйлагнан хэллээ. Яагаад заавал би гэж? Тэр намайг оролдсон хэвээр дотоожыг маань тайлах гэж байснаа гэнэт болиод

- Одоо дахиж миний үгнээс зөрөх үү? гэхээр нь би толгой сэгсэрлээ. Тэр хөхийг минь чанга базаад асуусан харцаар намайг харахад би

- Үгүй

- Сайн байна. Одоо босоод хувцасаа өмс. Бараг л мартах шахлаа бид нэг тийшээ явна гээд надаас холдоод буйдан дээр суув. Би хувцасаа янзлан нулимсаа арчаад

- Хаашаа?

- Очоод мэднээ

Би босоод өрөөрүүгээ орон өмсчих гайгүй хувцас хайлаа. Юу ч алга. Тэгээд нэг шорт подволк өмсөөд очтол тэр надруу гайхаж хараад

- Энэнээс гайгүй юм алга уу? Миний авч өгсөн даашинзнуудыг яагаад өмсөөгүй юм? гэв

Үүпс, одоо юу гэж хэлнээ. Надад хэлэх үг олдохгүй гараа ардаа аван газар ширтлээ. Тэр хөмсгөө зангидан надруу ширтэнэ. Би

- Г.гамнаж...өмсөх гээд л гэж хэлээд худлаа инээмсэглэхэд тэр босож ирээд

- Би надад худлаа хэлэхийг тэвчдэггүй гэж хэлсэн байхаа? 

Тэр үнэхээр түргэн ууртай юм. Би нүдээ аниад нэг гүнзгий амьсгаа аваад

- З.зарчих....сан гээд нүдээ тас аниад зогсов. Тэр одоо юу гэх бол? Аймар уурлаж байгаадаа? Гарцаагүй намайг алах байх. 

Тэр юу ч дуугарахгүй болхоор нь нүдээ болгоомжтойгоор нээв. Тэр ямар ч сэтгэл хөдлөлгүй харцаар надруу ширтэнэ. Би сандран

- Надад мөнгө хэрэгтэй байсан юм. Үнэхээр уучлаарай... ингэж хэлээд би нүдээ ийш тийш эргүүлэн үнэхээр ичиж бас айж байлаа. Тэр жуумалзаад

- Чи ч намайг гайхшруулж ханахгүй юмаа. За алив явцгаая гээд намайг хөтлөөд гарав. Тэр ёстой сонин хүн юм. Яагаад уурлаагүй юм бол? Ямар үед тэгж их уурлаад ямар үед уурладаггүй байнаа... бид машинд суугаад хөдөллөө.

Жоны талаас

Тэр үнэхээр зөрүүд юм. Яаж надаас олон дахин бултаж зүрхэлдэг байнаа? Намайг хэн болохыг үнэхээр мэддэггүй юм байхдаа? Тэр миний хэлсэн газар ирээгүйгээр барахгүй миний дуудлагыг нэг ч удаа авсангүй. Миний тэвчээр үнэхээр барагдаж байна. Намайг гэрт нь ирэхэд тэр бүр гайхсан бололтой. Тэр намайг үнэхээр мэддэггүй бололтой 

(Үүнээс цааш юу болсоныг бүгд мэдэх учир алгаслаа)

Тэр яг уйлах гэж байв. Надаас яагаад тэрнийг ингээд байгаа юм гэж асуухад би ч бас өөрөөсөө яагаад гэсэн асуултыг асуулаа. Зүгээр л... тэрэнтэй тоглохыг хүссэн юм болов уу?

(Хэсэг хугацааны дараа)

Тэр нэг хачин эрэгтэй хүнийх шиг хувцас өмсөөд гараад ирэв.

- Энэнээс өөр юм алга уу? Миний авч өгсөн даашинзнуудыг яагаад өмсөөгүй юм? гэтэл тэр гараа ардаа аван доошоо хараад зогсчихов. Яг л гэм хийсэн жоохон хүүхэд шиг...

- Гамнаж өмсөх гээд л

- Би надад худлаа хэлэхийг тэвчдэггүй гэж хэлсэн байхаа? гэтэл тэр сандарсан бололтой нүдээ аниад дуржигнуулан хэлэв. Намайг юм хэлэхгүй болохоор нүдээ аажуухан нэг нэгээр нь нээж байгаа нь үнэхээр эгдүүтэй. Гэхдээ яаж хүний толгойд хувцас зарна гэсэн бодол орж ирдэг байнаа? Тэгээд бүр миний авч өгсөн шүү! Хэрвээ би эмнэлэг дээр түүний аавынхаа дэргэд уйлаад байж байхыг хараагүй бол тэрний гэр, байгаа байдлыг мэдэхгүй байх байлаа. Тэгээд уурлах байсан. Гэхдээ... тэр яаж надад ингэж ихээр нөлөөлөөд байгаа юм бэ?