beni bulduğun zaman ⇢ byler

"46

"Tamam." dedi. Odadan çıkıp merdivene doğru ilerledik. Aşağı indiğimizde, annemler bizi bekliyordu.
"Günaydın." dedik ikimiz bir ağızdan. Bizden hemen sonra abim geldi.
"İyi uyudunuz mu?" dedi Karen teyzem. Kendisi yorgun görünüyordu, belli ki endişeden uyuyamamıştı. Emindim ki Mike da bunu biliyordu ama şimdilik bir şey demek istememiştik. Konunun tekrar açılması hepimizi endişelendirecekti.
"Evet." dedi. Gülümsedik, pek içten olmasa da.
"Kahvaltı birazdan hazır olur, salona geçin." dedi annem. Abim de peşimizden gelip Nancy ablanın yanına oturdu. Tabiki hemen konuşmaya başladılar, biz de bir koltuğa geçtik. Bir şey konuşacak mıydık bilmiyordum. Dün gördüğü rüyadan sonra aklımı başka hiçbir şey sarmıyordu. Hem rüyasında, hem de gerçekte yanında ben vardım. Oradaydım, o da benim yanımdaydı ama onun bunu bilmemesi... hem beni üzüyor hem de bu düşünceler beni korkutuyordu. Benden uzaklaşması, istediğim en son şeydi. Söylemeyi belki de her şeyden çok istiyordum ama söyleyemezdim. Şu anda bunu ona yapamazdım. Uhh Tanrım, bu kadar uzun süre sonra onu nasıl tanıyamam? Nerede ne yapacağını nasıl bilemem? Belki şu bir yıl, bize her şeyimizi geri verebilirdi. İşte tam da bu yüzden yıl sonunda söyleyecektim. Her saniye ona daha çok bağlanıyordum.
"Will, çok derin düşünüyorsun. Ne var aklında?" diye düşüncelerimden uyandırdı beni. Elim ayağıma dolaşmıştı.
"H-hiç, sadece bu yıl boyunca neler yaşadığımız bir an gözümün önüne geldi."
"Uhh evet, biraz fazla geliyor gibi."
"Evet." dedim hafif gülerek. Bana döndü, ona baktığımı görünce konuşmaya devam etti.
"Her zaman, ikimizin arasında dönüyor." dedi. Bir an şaşırmıştım ve aklıma balkon olayı gelmişti. Şu an bu, gerçekten yersiz bir düşünceydi.
"Yani, hep ikimiz yaşıyoruz galiba." dedi. Şimdi olmuştu, farklı olaylardan bahsediyordu ve aklında balkon olayı yoktu. Muhtemelen unutmuştu, uhh onun için önemsizdi. Sadece bir kazaydı, ama benim için çok şeydi.
"Evet, haklısın. Tüm olanlar, bilmiyorum biraz garip."
"Yıl sonunun gelmesini istiyorum." dedi birden. Kendime hakim olamayıp delirmiş gibi gözlerimi açtım.
"Neden?" diye sordum. Şaşırmıştı.
"Tüm bu olaylar bitecek eminim ki." dedi. "Bu arada mezuniyette ne olacağını duydun mu?" Konunun değişmesine sevinmiştim. Hem, mezuniyet hakkında bilgi toplamalıydım. Tam zamanında söylemeliydim.
"Hayır, ne olacak?"
"Tam mezuniyet günü son günümüz olduğu için o gün, gece yarısına kadar okulda olacağız. 00.00 da ise yeni gün başladığı için havai fişekler falan.. yani en azından bana öyle anlattılar. Biraz abartmışlar sanki." dedi ve gülümsedi. Bu çok güzeldi. Zaten çoğu kişi dans edeceği için biz çatıdaki o balkon gibi yerde olacaktık ve tam da, gece yarısında söyleyebilirdim.
"Will, çok dalıyorsun." dedi. "Sorun ne?"
"Bir şey yok." dedim. Yüzü düşmüş gibiydi ya da bana öyle geliyordu.
"Onu mu düşünüyorsun?"
"Kimi?"
"Birine aşık olduğunu söylemiştin, hatırlıyor musun? Baya önceydi ama, o olabilir sanırım."
"Aslında, galiba. Uhh onu düşünmeden duramıyorum."
"Umarım o da seni düşünüyordur." dedi. Bunu demesi, ne hissedeceğimi bilmiyordum. Ona baktığımda bana sıcak bir gülümseme ile karşılık veriyordu. Gözlerimi yüzünde gezdirdim, tekrar tekrar aşık olası geliyordu insanın.
"Keşke." dedim. Ağzımdan bir anda çıkmıştı ama geri dönüşü yoktu.
"Neden, başka sevdiği mi var?" Konu çok farklı yerlere gidiyordu ve ben gerildikçe kalbimdeki çarpışlar artıyordu.
"Yani, sayılır." dedim, "Beni seviyor ama bunu bilmiyor." demek yerine. Gerçekten çok garip bir cümle olurdu.
"Üzüldüm, peki ona söyleyecek misin?"
"Galiba, evet."
"Ne güzel, bence de şansını denemelisin. Cesur ol."
"Evet." dedim bir anlık cesaretle.
"Söyledikten sonra beni ara, neler olduğunu merak ederim."
"Snowball'da söyleyeceğim."
"Öyle mi? O zaman çatı işini napacağız?" Kendisi olduğunu bilemezdi ve neler söyleyeceğime karar veremiyordum.
"Belki ayrılmadan önce söylerim. Yine de o çatıya çıkacağız." dedim gülerek.
"Tamam." dedi ve o da gülmeye başladı. Gülümsemesini gördükçe karnımdaki milyonlarca kelebek onun adını sayıklıyordu. "Söyle." diyorlardı.