beni bulduğun zaman ⇢ byler

"70

"Bunu nasıl bileceğim?"
"Maalesef bilemezsin, Snowball'u bekleyin dediyse bekleyeceksiniz." Jane yine Max ile anlaşmış, bana tavsiye veriyordu.
"Aynen dostum, yapabileceğin bir şey yok." Dustin'in ortak olması bizi güldürüyordu.
"Geliyor." dedi Lucas ve hemen konuyu kapattık.
"Merhaba çocuklar." Mike dün onlara, neler olduğunu bir de kendi ağzıyla anlatmıştı. Tabi, hepsi yeni duyuyormuş gibi yapmak zorundalardı ve sonrasındaki 'Bunları Mia yaptı.' kısmını anlayınca daha da bir sevindiler.
"Biz kaçalım." dedi Max ile Jane.
"Tamam." dedi Dustin. Son kez Mike'a gülümsedikten ve bana bakıp göz kırptıktan sonra gittiler.
"Ee bu cuma bizde miyiz acaba?"
"Son kez olabilir." dedi Lucas. "Annem beni göndermeyeceğini söylüyor. Konular da bittiği için gelmeyeceğim. Benim yüzümden Max de gelmiyor."
"Galiba ben de." dedi Dustin.
"Emin değilim ama beni de göndermezler. Snowball'a kadar evde boş boş oturacağım."
"Uhh üzüldüm." dedi Mike. "Ya sen Will? Geliyor musun?"
"Evde sıkılırım, sanırım geleceğim." dedim. Gülümsedi.
"Tamam, yine de cuma buluşalım."
"Tamam." dedik hep bir ağızdan. Eve dönüş yolunda pek bir şey konuşmuyorduk. Zaten aynı sınıfta olduğumuz için olan bitenden hep haberimiz vardı. Evlerinin önüne geldiğimizde bir şey sormak istemiştim.
"Mike, acaba bu cuma abim de gelse olur mu?"
"Uhh olabilir. Eminim Nancy bunu ister."
"Uhh sevindim." Gülümsedik. Abimin gelmesi iyi olacaktı. Yani, şu sıralar Mia'nın olayı yeni bitmiş olduğu için biraz garip hissediyordum. Her şey bir anda öyle normalleşmişti ki, tekrar bunun bozulmasından korkuyordum.
Eve gittikten sonra, abimi ikna etmem hiç de zor olmamıştı.
"Lütfen Jonathan, lütfen. Orada yalnız olmak istemiyorum. Hem, Nancy de orada."
"Biliyorum ama, uhh tamam." dedi en sonunda. O da evde sıkılıyordu zaten. Nancy ablayla da çok görüşemiyorlardı.
Ve cuma günü yeniden hızlı bir şekilde geldiğinde, annem evden çıkmadan önce bu haftasonu dışarı çıkıp çıkmayacağımızdan söz ediyordu. Snowball yaklaşmıştı. 2 hafta sonra o an gelecekti ve benim dayanmam gerekiyordu.
"Anne, gitmem gerekiyor. Bunu gelince konuşsak?"
"Olur tatlım ama aklımda birkaç model var. Ayrıca Mike'ınkine uygun olmasını istiyorum." Göz kırptı. Belli ki kıyafet seçecektik.
"Anne, yok artık."
"Var artık, haydi gidin." Garip bir şekilde gülümserken kapıdan çıkıyorduk.
"Tanrım!" dedim arabaya binerken. Mike'ı o muhteşem kıyafetlerin içinde hayal ettikçe kendime gelmek zorlaşıyordu.
Eve geldiğimizde kapıyı Mike açmıştı ve delirmiş gibi Nancy'ye bağırıyordu.
"Tamam Nancy!"
"Bana abla de seni bücür."
"Bücür mü? Senin boyundayım neredeyse."
"Her neyse." Mike beni görünce Nancy ablayla tartışmayı bırakıp bana döndü.
"Uhh özür dileriz."
"Sorun değil." dedim.
"Nasılsın Mike?"
"İyiyim Jonathan abi. Sen nasılsın?"
"Ben de iyiyim."
"Uhh hoşgeldin Jonathan." dedi Nancy abla.
"Hoşbulduk."
"Sana bile abi diyor ama kendime abla demeyi öğretemedim."
"Boşver, William da bana Jonathan der."
"Eğer hoşlanmıyorsan abi de diyebilirim."
"Sorun değil Will." Kapıda olan konuşmalar bittiğinde içeri geçip Dustin ve Lucas'la göz göze gelinceye kadar neler yapacağımızı düşünüyordum. Sanırım bu sefer onlarla çıkacaktım. Aslında, abim vardı. O ne zaman kalkarsa o zaman gideceğiz demek gibi bir şeydi bu. Keşke ona 'Erken kalkabilir miyiz?' deseydim dedim kendi kendime. Ya da, neden erken gitmek istiyordum ki? Neden o aşık olduğum çocuğun yanından bir an önce ayrılmak istiyordum? Kafama hatırlar doluştu. Ona dokunmaya kıyamıyordum aslında, onu öpüp rahatsız etmekten korkuyordum. Beni istemezse diye korkuyordum. Snowball'da nasıl dayanacaktım? Şu anda böyleysem Snowball'da nasıl söyleyecektim? Durdum, yapabilirdim. O gerçekten iyi bir insandı, asla bana kötü davranmazdı. Şimdiye dek hep beni korumuştu. Onu kaybetmezdim, kaybedemezdim.
D&D oyununu heyecanla bitirmemiz ardından, zamanın geçmemesi ve Dustin ile Lucas'ın gitmemesi için dua ediyordum ama zaman geçiyordu elbet. Birkaç dakika sonra gideceklerdi ve ben muhtemelen Mike'ın o yumuşak dudaklarına kendimi kaptırmamak için gözlerimi ondan kaçıracaktım.