beni bulduğun zaman ⇢ byler

"20

Hep öyle olacaktık. Çünkü kaderdi bu. Tam 6 yıl sonra bizi yeniden bir araya getiren kaderdi. Ona aşık olmam da kaderdi. Çok sevmem de kaderdi.
Bir süre daha gülümseyip gözlerini kapattı. Elini elimin üzerinden hiç çekmemişti.
"İyi geceler Will." dedi yeniden sakin bir sesle.
"İyi geceler Mike." dedim ve ben de gülümseyerek gözümü kapattım.
Sabah olduğunda biz hala uyuyorduk. Geç yattığımızdan dolayı olmalıydı. Bütün gece beraber, el ele uyumuştuk. Hayatımdaki en güzel anlardan biriydi bu. Bozulmasını hiç istemiyordum. Biz uyurken annem kalkmış kahvaltıyı hazırlamıştı bile.
"Jonathan! Will ile Mike'ı kaldırır mısın?" demişti annem.
"Bir dakika." dedikten sonra abim bizim odaya gelip kapıyı çaldı. Sonrasında kapıyı açtı.
"Daha kalkmayacak... mısınız?" dedi abim. Bizi o şekilde görünce gerçekten Mike'ın bir şeyler hatırlamış olabileceğini düşünmüş olmalıydı. Gözlerini kısıp gülümsedi ve kapıyı yeniden yavaşça çekip gitti. Biz hala el ele uyumaya devam ediyorduk.
"Ne diyordun anne?" dedi abim.
"Will ile Mike'ı uyandırır mısın demiştim ama." dedi.
"Tamam, benzin almaya gideyim gelince uyandırırım. Sen kaldırma." dedi ve hemen evden çıktı abim. Bizi düşünüyordu işte. Onun da Nancy ablayı sevdiği belliydi. Ama Steve abi ile yakın arkadaş olduklarından Nancy ablaya bir türlü söyleyemiyordu. Oysa ki Steve abi ile Nancy abla ayrılmıştı.
Abim benzini almaya yavaş yavaş gitmiş olmalıydı bizim için. Tam bir saat sonra gelmişti bizi kaldırmaya.
"Çocuklar, hadi kalkın. Annem sofraya çağırıyor." dedi odaya sakince girip. İkimizde yavaşça gözlerimizi açtık ve birbirine tutunmuş ellerimize baktık. Yeniden göz göze geldikten sonra aynı anda ellerimizi yavaşça birbirinden çektik ve kalktık. El-yüz yıkama işi bittikten sonra mutfağa inerken konuşuyorduk.
"İyi uyuyabildin mi?" dedim. "Orada seni rahatsız etmiş olabilirim."
"Hayır." dedi. "Rahatsız etmedin, iyi uyudum ben." dedi ve ikimizde gülümsedik.
Kahvaltıdan sonra abim Mike'ı evine bırakmıştı. Eve geldiğinden yatakları toplama işi de bize kalmıştı.
"Sabah odaya girdim." diye başladı abim. "Biraz erkendi aslında, yani gece yattığınız saate göre."
"E-evet." dedim.
"El ele uyuyordunuz ve uyandırmak istememiştim. Bir saat sonra geldim." dedi abim.
"Gerçekten mi?" dedim ve abim gülümsedi.
"Evet. Annemin girmemesi iyi oldu aslında." dedi. "Bence o da seni seviyor."
"Hayır abi," dedim. "onun kızlardan hoşlandığına eminim."
"Nasıl bu kadar eminsin." dedikten sonra bana döndü. "Yoksa hoşlandığı biri mi varmış?"
"Hayır, yok ama o da herkes gibidir." dedim. Abim önüne döndü ve toplamaya devam ederken cevap verdi.
"Belki senin için değişebilir." gülümsüyordu ve kafamı ona çevirdim.
"Sanmam. Beni seviyor ama.. o şekilde değil."
"O zaman neden el eleydiniz?" dedi.
"Bir kabus gördüm ve uyuymayacağımı söyledim. Gece saat 2 buçuktu sanırım. O da uyumam için yanına çağırdı beni ve sonra korkunca elimi tuttu." dedim.
"Will?" dedi. "O seni seviyor. Emin ol seviyor. Bak biz de Steve'le yakın arkadaşız ve onda kaldığım oldu. Bir seferinde kabus görmüştüm ve beni yanına çağırmamıştı ya da elimi tutmamıştı. Erkekler genelde böyle şeyler yapmaz. Kızlar yapar ama erkeklerde göremezsin. Sizinki çok.. farklı bir şey."
"Gerçekten böyle mi düşünüyorsun?" dedim.
"Evet. Snowball'a gelince, itiraf etmen çok iyi olabilir." dedi. Bence de öyleydi. İtiraf edecektim zaten.
"Teşekkür ederim Jonathan." dedim ve ikimizde güldük. O gün gerçekten kendimi çok iyi hissetmiştim. Abimin söylediklerinde haklı olabileceğini düşünmeye başlamıştım. Bundan pek emin olamasam da en azından ben itiraf ettiğimde benden bağını koparmayacaktı. Bu gerçekten iyi olacaktı. Söyleyecektim ve eskiden nasıl iyi anlaştığımızı bilecekti. İkisini de bilecekti. İki büyük sırrımı da bilecekti. O gün gelene kadar nasıl sabredecektim bilmiyordum ama o gün geldiğinde heyecandan uyuyamayacağıma o kadar emindim ki.
Bir ay sonra her şey rutin olarak devam ediyordu. Fakat artık cuma günleri buluşuyorduk. Böylesi daha iyidi. Ödevleri yapmadan birbirimizle daha çok vakit geçirebiliyor ve daha çok şey hakkında konuşabiliyorduk.