beni bulduğun zaman ⇢ byler

"3

"Çekmecelerini boşaltmadım. Sen yapabilirsin değil mi?" dedi.
"Yaparım, ama uyumak istiyorum." dedim.
"Tamam. Ama yarın erkenden topla. Çünkü öğlene doğru yola çıkacağız." dedi. Onu duymamıştım tam olarak. Sadece uyumak istiyordum.
Sabah annem beni erken kaldırdı.
"Hadi Will, yola çıkacağız. Çekmecelerini boşaltmalısın." dedi.
"Hayır!" diye bağırıp ağlamaya başladım. "Ben gelmiyorum."
"Hadi ama tatlım yapma böyle. Dün seninle bunu konuşmuştuk." dedi annem.
"Hem Mike'ın annesiyle konuştum. Seninle vedalaşmayı istediğini söyledi. Şimdi lütfen çekmecelerini boşalt."
Ağlayarak yataktan kalktım ve çekmecemi boşaltmaya koyuldum. Orada bir şey dikkatimi çekmişti. Bir kalem vardı köşede, küçük bir boya kalemi. Onu hatırladım. Mike'la ilk tanıştığımız günden kalan kalemdi bu. Bunun benim için ne kadar çok anlam ifade ettiğini kimse bilemezdi. Onu cebime koydum ve gözlerimden yaşlar süzülürken çekmecemi tamamen boşaltmıştım.
"Anne, Mike ile görüşmeliyim."
"Tamam canım. Çabuk ol."
Hemen dışarı çıktım ve parka doğru koşmaya başladım. O yine onu ikinci görüşümde oturduğu bankta oturmuş beni bekliyordu. Kaygılıydı, elleriyle oynuyordu. Ona doğru koştuğumu görünce kafasını kaldırdı ve ağladığını fark ettim.
"Will!" dedi ağlarayak ve koşup bana sarıldı. Ağlamamı tutamıyordum.
"Söz vermiştin. Aynı okula gidecektik, söz vermiştin." dedi.
"Özür dilerim Mike, çok özür dilerim ama kalamıyorum." dedim. "Seninle kalmayı her şeyden çok isterdim."
"Will bana bak." dedi. "Beni asla unutmayacağına söz ver o zaman."
"Seni asla unutmayacağım Mike, asla." dedim. "Büyüdüğümüzde yeniden görüşeceğiz."
"Nasıl yani?" dedi.
"Evet, büyüdüğümüzde bir uçakla yanına geleceğim."
"Gerçekten mi?"
"Evet. Söz veriyorum, " dedim. "ve sana sürekli mektup yazacağım." dedim.
"Ben de" dedi.
Tam o sırada arabanın bizi beklediğini gördüm ve annem bana sesleniyordu.
"Hadi Will, gitmeliyiz!" dedi.
Mike'a baktığımda ikimizde ağlamaya başlamıştık.
"Göz göre göre senden ayrılamam Will." dedi. İçim acıyordu.
"O zaman Mike, bir fikrim var. Ama önce sana son kez sarılmalıyım." dedim. O kadar sıkı sarılmıştım ki ona, veda etmek istemiyordum.
İkimizde ağlarken hıçkırıklarımız birbirine karışıyordu.
"Şimdi Mike, gözlerini kapat ve o sözümüzü söyle. Sen gözlerini açtığında ben sadece saklanmış olacağım. Sen de beni bulacaksın." dedim.
"Hayır Will.. gideceksin." dedi.
"Hayır Mike, sadece saklanacağım. Hadi gözünü kapat." dedim. O kadar kötüydük ki. Gözünü kapattı ve sözümüzü söylemeye başladı. Ben de ona son kez baktım ve sonra arabaya doğru koştum. Mike gittiğimi hissediyordu ama hala sözümüzü söylüyordu ağlayarak. Arabanın motor sesini duyduğunda artık gözünü açmış arkamızdan koşuyordu ve "Will!" diye bağırıyordu. "Lütfen gitme!" Hayatımda hiç ağlamadığım kadar ağlamıştım o gün. Hayatımdaki en kötü gündü.
Mike ile tam 6 yıl ayrı kalmıştık, 6 yıl. Çok uzun bir süre. Ona sürekli mektup yazmıştım, ama mektuplarıma cevap vermiyordu. Neden böyleydi? Beni özlemiyor muydu? Bunlarla geçen 6 yıldan sonra annem babam ile boşanma kararı aldıklarını ve kendi evimize geri döneceğimizi söylemişti. Burada arkadaşlarım olmasına rağmen Mike gibi birini hiç bulamamıştım. Onu çok özlemiştim. Ayrıca bende olan kalemi hala duruyordu.
Evimize geri döndüğümüzde orası çok değişmişti. Bir sürü yeni yer yapılmıştı, ama bizim ilk tanıştığımız park hala duruyordu. Eve döndüğümüz gün annem ve abim eşyaları yerleştirirken koşarak evden çıktım ve Mike'ın evine gittim. Kapıyı çaldım ama tanımadığım biri kapıyı açtı.
"Merhaba delikanlı, ne istiyorsun bakalım?" dedi bir kadın.
"Şey benim arkadaşım burada oturuyordu ama.."
"Aa sen de taşınanlar için gelmiş olmalısın. Herkes onları soruyor ama burada sadece ben oturuyorum." dedi.
"Peki, teşekkürler." dedim ve arkamı dönüp yürümeye başladım. Şaşkındım ve üzgündüm. Mike'ı nasıl bulacaktım şimdi? Nereye taşınmışlardı acaba?
Hemen eve gittim ve anneme durumu anlattım.
"Çok üzüldüm Will." dedi. "Bu arada yarın seni okula kaydettirmemiz gerekiyor. 1 hafta kaldı, biliyorsun." dedi.
"Tamam." deyip odama çıktım.