𝐊𝐚𝐥𝐛𝐢𝐦𝐢𝐧 𝐃𝐨𝐤𝐭𝐨𝐫𝐮 ❆ 𝑃𝐽𝑀✓

1.BÖLÜM

10.05.19 | Başlangıç Tarihi.

"Hemşire Hye Su! Acile bekleniyorsunuz!"diye bağıran çalışanı duydum. Sanırım acile yeni bir hasta gelmişti.

Koridorda ilerlemeye başladım. O sırada kenarda fısıldaşan meslektaşlarımın konuşmalarına kulak misafiri oldum.

"Duydun mu yeni bir cerrah gelmiş. Kalp cerrahıymış. Acayip yakışıklıydı ben gördüm."dedi biri. Diğeri de, "Ciddi olamazsın! Kimmiş?"dedi.

"Park Jimin. İsmi Park Jimin. Sarı saçlı, böyle saçları kahkül. Sesi de ince. Tanrım! Ölüyorum!"dedi.

Durdum ve yanlarına gidip konuşmalarına dahil oldum. "Nerede gördün bu Park Jimin'i?"dedim çünkü sinir olmuştum. Benden başka kalp cerrahları da vardı ama ben neredeyse doçentliğe yükselmiştim. Yeni gelen bu cerrah bütün düzenimi bozabilirdi.

"Acilde. Bir hastaya bakıyordu."dedi.

"Tamam."dedim ve acile koştum. Alt kata indiğimde hızla bana verilen hastanın yanına gittim fakar yanında başka bir doktor vardı.

Yanına yaklaştım. "Bu hasta bana verilmişti ama?"dedim. Kafasını kaldırdı ve bana baktı. Geniş ve dolgulu dudakları, sarı alnını örten kahkülleri, kahverengi gözleri... Afallamıştım. Ama bu uzun sürmedi.

Dudaklarını araladı ve konuştu. "Siz geç kaldınız. Hastanın durumu ağırdı."dedi.

Boğazımı temizledim. "Anladım peki o halde. Ben geldim. Size gerek yok yani."dedim en sinir bozucu gülümsememi yüzüme yerleştirirken.

"Bu hastanede yeniyim. Böyle bir tanışma pek hoş olmadı aslına bakarsanız."dedi.

"Tanıştığımızı kim söyledi?"dediğimde gözlerime daha da dikkatli bakmaya başladı.

"Tanışmamız gerektiğini düşündüm. Belli ki aynı bölümdeyiz. Daha çok karşılaşacağımız anlamına gelir bu."dedi.

"Peki o halde. Adım Hye Su."dedim.

"Bende Park Jimin."dediğinde tekrar afalladım. Demek yeni gelen cerrah buydu. Gözlerimi kıstım ve daha dikkatli baktım. Belliydi rakibim olacağı.

"Tamam istediğiniz oldu. Tanıştık. Şimdi hastamla ilgilenmek istiyorum."dedim.

Geri çekildi ve eli ile işaret etti. "Buyrun."dedi.

Onu umursamadım ve işime geri döndüm. Zaten işin fazlası ile o ilgilendiği için bana da pek birşey kalmamıştı. İşimi hallettim ve öğle paydosu olduğu için yemek haneye indim.

Ve yine o.

Arkasındaki sıraya geçtim ve etrafa bakmaya başladım.

"Söylemiştim. Karşılaşacağız."dediğinde ona baktım. Omzunun üstünden bana bakıyordu.

"Evet. Doğru söylemişsiniz. Karşılaşacağız."dedim yemeğimi alırken. Boş bir masa aradı gözüm. Buldum. Buldum ama tek boş olan onun karşısıydı.

Tanrım! Bu kadar karşılaşma çok fazlaydı. Ya da daha yeni başlıyordu.

Sıkılarak ve istemeyerek karşısına oturmak için izin istedim. "Oturabilir miyim?"dedim.