𝐊𝐚𝐥𝐛𝐢𝐦𝐢𝐧 𝐃𝐨𝐤𝐭𝐨𝐫𝐮 ❆ 𝑃𝐽𝑀✓

2.BÖLÜM

Etrafta başlayan fısıldaşmalar sinirimi tavan etmişti.

Hızla onun kucağından indim ve ters bir bakış attım.

"Sandığınız gibi birşey değil. Çıkan dedikodular, ve buna uyanlar hakkında diyecek söz bulamıyorum. Benim hakkımda böyle birşey düşünmeniz çok yanlış."dedim. Şuan elim ayağıma dolanmıştı. Yüzümdeki ıslaklığı sildim.

"Bayan Su haklı. Böyle birşey düşünmeniz çok yanlış. Biz asansörde kaldık."dedi.

"Bu beklenmedik bir şeydi ve kurallar dahilinde gerçekleşmedi. Aniden oldu ve ben kapı açılınca... Size ne anlatıyorsam?!"dedim ve asansörden çıktım.

Bir daha binemezdim herhalde.

Jimin de çıktı. O sırada ona döndüm ve, "Ameliyat! Senin yüzünden oldu! Asansörü durdurmasaydın kalmazdık! Kim bilir hastanın durumu nasıl?"dedim ve hızla koştum.

Ameliyathaneye gireceğim sırada, "Bu bölüm boş hocam. Kime bakmıştınız?"dedi hemşirelerden biri.

"Burada on dakika önce bir hasta vardı. Ben ve... O yeni gelen doktor girecektik. Nerede?"dedim.

"Onu odasına aldılar. Heh, o kişi sizdiniz. Profesör sizi odasına çağırdı."dediğinde olabilecekleri düşünmek dahi istemiyordum! Kariyerimde böyle bir çizik... Bu benlik değildi.

"Tamam."dedim ve yukarı çıktım.

Koridorda onunla karşılaşınca sinirli gözlerle ona baktım ve yanından geçtim. Arkamdan baktığına eminim.

Profesörün odasına geldiğimde derin bir nefes aldım ve kapıyı iki kez tıklattım.

"Gel!"sesi gelince içeri girdim.

Profesör masasında duran dosyadan başını kaldırdı ve bana delici gözlerle baktı.

"Kapıyı kapat!"dedi.

Yutkundum ve kapattım.

"Bayan Hye Su. Kariyeri tavan olan Hye Su. Doçent kalp cerrahı Hye Su. En başarılı öğrencim, ameliyatını kaçırdı."dediğinde dişlerimi sıktım.

Masadan kalktı. Önümde durdu ve kollarını göğsünde birleştirdi.

"Bir açıklama bekliyorum. Net bir açıklama."dedi.

"Asansörde kaldım. Hatta kaldık. Yeni gelen cerrah Park Jimin ile beraber kaldık. Böylece ameliyata geciktim."dediğimde kaşlarını çattı.

"Demek asansörde kaldınız öyle mi?"dediğinde,

"Bu geçerli bir sebep değil mi Bay Kim?"dedim.

Bana sinirli gözlerle baktı.

"Senden bunu beklemezdim! Hemde böyle başarılı bir öğrencimden! Bir ameliyata geç kalmak hastanın hayatına mâl olur bunu biliyorsun!"dedi. Öfkelenmişti ve onu ilk defa böyle görüyordum.

"Bu benim elimde olan bir sebep değil. İstemsiz gelişen bir olaydı ve tekrarı söz konusu olmayacağına söz verebilirim."dediğimde,

"O hastanın durumu ağırdı! Ve onu kaybettik!"dediği an kan beynime sıçradı.

"Ne?"

"Vurulmuştu ve çok fazla kan kaybetmişti. Ve sırf senin ihmalin yüzünden bir insan canından oldu! Şimdi ihmal yüzünden hastaneye dava açabilirler!"dediğinde gözlerim dolmuştu. Bu çok ağır birşeydi.