𝐊𝐚𝐥𝐛𝐢𝐦𝐢𝐧 𝐃𝐨𝐤𝐭𝐨𝐫𝐮 ❆ 𝑃𝐽𝑀✓

30. BÖLÜM

Selaaam! Biz geldik. Nasılsınız? Jimin ve Hye Su'yu özlediniz mi? Sizden küçük bir ricam, ekranın sol alt köşesinde bulunan minik yıldızcığı doldurabilir miyiz? Eğer öyle yaparsanız karakterlerimi ve beni çok mutlu edeceksiniz ♥️

Peki o halde, bölüme geçelim!
30. BÖLÜM

#Nightcore - Dark Horse/E.T swithing vocal
#Like A Vampire
#Yedinci Ev - Utanıyorum Halimden

Uyuşan bedenim, hemen kötü şeyler fısıldayan beynim bedenime korkuyu işlemeye başlamıştı. O an üzerimin sütyenli olduğunu yeni fark etmiştim.

Jimin hemen önüme geçti. Bende bu sırada odaya gittim. Jimin'in çıkardığı tişörtümü hızla üstüme giydim ve hızlı yürümeye çalışarak tekrar geri döndüm. Jimin bu sırada polisleri oyalamıştı.

Geldim ve gülümsemeye çalışarak konuştum. "Buyrun, benim,"dediğimde Jimin bana baktı sıkıntı ile. Ona baktığımda gözlerimde ki korkuyu görmesini istedim. Sanırım başarılı olmuştum. Çünkü Jimin kulağıma eğilip sıcak nefesini vererek konuştu. "Sakin ol güzelim. Korkma, bir şey olmayacak,"dedi ve geri çekildi. Normal biri bana bunu söylese etkilenmezdim. Ama bunu bana söyleyen kişi Jimin'di. Bu yüzden gerçekten kendimi toparlamaya çalıştım.

Polislerin uzun boylu olanı konuşmaya başladı. "Evinizin yanma olayı ile ilgili sizi karakola götürmemiz gerekiyor,"dedi ve yanında ona göre biraz daha kısa olan polis. Bunu duyunca stresim biraz daha azaldı. Ben, üvey babamın Jimin'i şikayet ettiğini düşünüyordum.

Sonra Jimin'e baktım. O da bana bakıyordu. "Hemen şimdi mi gelmemiz gerekiyor?"dediğinde polis onu onayladı. İkimizde sıkıntılı bir nefes verip ayakkabılarımızı giymeye başladık.

Kendimi aşırı derecede bitkin ve yorgun hissediyordum. Ağrılarımda vardı.

Beraber giyinip çıktık ve polis arabasına bindik. Bu sırada etrafa bakma şansı yakalamıştım.

Burayı bilmiyordum!

Karakola varıp ifade vermek için koltuğa oturdum. Jimin'de hemen karşıma oturdu. Polis bana sorular sormaya başlarken Jimin'in gözleri bedenimde geziniyordu. Bu beni garip hissettirmişti. O benim sevgilimdi, kalbimi çalan doktordu. Yaralarımı saran melekti. Benliğimi, düzenimi, dengemi bozan büyüydü o. Jimin benim saklı hazinemdi.

"Eviniz yandığında siz neredeydiniz?"

Polise baktım ve mırıldanarak konuştum. Ona gerçekleri söylemeyecektim. Söylersem eğer Jimin'in de başını yakacaktım. Sevgilime bunu asla yapmam.

"Ben sevgilimle sahilde oturuyordum. Eve geldiğimde gördüm zaten,"dedim düz ve yorgun bir sesle.

Polis gözlerime kelimeler koparmak ister gibi bakınca gözlerimi kaçırmadım. Duygularımı kontrol ettim. Beynimize o an ne söylersek, buna gerçekten inanırsak, bir yalanı bile doğru olarak kabullendirebiliriz beynimize. Bende bunu uyguladım.

Beynime gönderdiğim sinyaller; "Evimi yakan kişiyi bilmiyorum, benim hiçbir şeyden haberim yok, aynı şekilde Jimin'in de haberi yok, evimi yakacak kadar bana kin güden bir düşmanım yok, bu konu burada kapanacak." Aynen bunları söyledim.