Namlu -1

1.Bölüm-Çağla ve Çağatay

Kitaba başlamadan tanıtım klibini izlemeyi unutmayın .
Yıl :2001 ....

Evdeki bağrışma yüzünden on yaşlarındaki iki kardeş evin en köşedeki odalarında kapıları kapalı bir biçimde duvara yaslanarak büzülmüştü . Anne ve babasının bağırarak yaptığı konuşmayı dinliyorlardı. İkiz kardeşlerden kız olan "Çağatay sence annem bizi kabul edecek mi ?"dediğinde ikizlerden erkek olanı kız kardeşine daha çok sarılarak "Biz onun çocuklarıyız kızım . Elbette bizi üvey annenin eline bırakmaz . " dedi. kara gözleri kız kardeşine güven veren biçimde bakarken kız olan ikizinin omzundaki kafasını kaldırdı.

"Hem o kadın çok kötü! Ben o kadına anne de demem " küçük kız konuşmaya devam edecekken erkek kardeşi ağzını kapatarak "Bekle bizden konuşuyorlar "dedi ve bir cesaretle yerinden kalkıp kapının ağzına gitti. O kalkınca kız olan da cesaret alıp kardeşinin yanında aldı soluğu kapıyı azıcık açarak konuşmaya dikkat kesildiler .

"Yeliz , onlar senin de çocukların ! Sen bana ihanet edip bir başkasıyla kaçtığında ikisi de daha altı aylıktı hem analık hem babalık yaptım onlara. "

"İyi ya işte bakmaya devam et ! Neden beni rahatsız edip duruyorsun ?! Tarık buraya geldiğimi duyunca çok kızacak"dediğinde adamın tepesi atmıştı.

"Hala o iti bu işin içinde tuttuğunu anlamıyorum . Benden bu kadar Yeliz ! Yıllarca ben baktım onlara . Onlar yüzünden yıllarca bekar gezdim ama yeter . Bir kadını seviyorum ve onunla evlenebilmem için bu çocukları alman gerekli. Bunca zaman benim hayatımı yeterince rezil ettiler ! Biraz da senin hayatını rezil etsinler"dediğinde kız çocuğu kardeşine dönmeden fısıldadı .

"Çağatay biz o kadar kötü çocuklar mıyız ? Oysa hiç de yaramazlık yapmadık ki "dedi. Çağatay kız kardeşinin omzuna elini attı.

"Sen üzülme Çağla , tartışınca ve içince babam hep kendini kaybeder bilirsin "dedi.

"Erhan , bu çocuklar senin çocukların , nasıl yaptıysan öyle de bakmak zorundasın ! Banane senin çocuklarından evleneceğin kadını evlenmeden önce ikna et baksın döllerine ! Beni sakın bir daha arama , sorma . Ben seni de o iki baş belasını da unutup yeni bir hayata başladım . Ben eski Yeliz değilim!"

İsimin Erhan olduğunu belli olan adam elini yüzüne sürüp kadına bir kez daha baktı.Çakır keyif olmuş eli kolu bazen öylesine sallanıyor , dengesi arada bir şaşıyordu .

"Yeliz , eğer sen alamayacaksan ben bu çocukları yetimhaneye bırakacağım! Anneleri olarak senin için sızlamıyorsa benim hiç sızlamayacak!"

"Ne yapıyorsan yap! Ne sen ne Çağla ne de Çağatay umrumda bile değilsiniz!"diyerek gidecekken Çağla odasından fırlayarak annesinin bacaklarına kapandı. "Anne ben kötü bir çocuk değilim. Nolur bizi de götür yanında. Söz yeni kocandan da uzak dururuz . Bize bir oda verirsen oradan çıkmayız . Hatta odanın tam oda olmasına bile gerek yok , babam bizi çoğu zaman kömürlükte bırakıyor ama biz korkmuyoruz. Bizi o kadının eline bırakma anne, o kadın bize çok kötü davranıyor lütfen."dediğinde Yeliz ayaklarına kapanmış ağlayan küçük kızına baktı. Her ne kadar karşısında ağlayan kendi kızı olsa da bir an olsun taşlaşmış kalbi yumuşamayı reddetmişti. Yavaşça yere eğilerek kızının saçlarını okşar gibi yaptı.

"Demek sizi götürmeliyim ha?"dediğinde Çağla hemen gülmeye başlamıştı bile. "Hıhı , lütfen anneciğim "dedi. Yeliz kaşlarını çatarak kızının saçlarından tuttuğu kaldırıp geriye itti. "Çok beklersin bücür ! Sen kisin ki benim kızım olacaksın ? Ucube! Se sen o pis ellerinle bana dokunmaya nasıl cüret edersin ?!"dedi.
Çağla geriye doğru düşerken kadın hiç bir şey olmamış gibi çıkıp gitti. Çağla olduğu yerde ağlarken babası da gelip yüzüne okkalı bir tokat atarak