YABANCI (Tamamlandı)

~52.BÖLÜM~

Yukarıya bir adet Ozan bıraktım.

Alırım satır arası yorumlarınızı.🌸

İyi okumalar.

Semih Koz

Tüm bunların sorumlusu ben miydim?

Yerle yeksan olmuştu her şey. Onu kurtarmaya çalışırken, ölüme itelemiştim.
Belki de her şey sır olarak kalsaydı daha iyiydi, en azından Bukre şuan o hastanede yatmıyor olurdu, doğum gününde kendini uçurumdan atmamış olurdu.

Her şey yerle yeksan olmuştu ve ben pişmandım. Onu bu hâle getirmek istememiştim ki, sadece Ozan'ın gerçek yüzünü görsün istemiştim.. Bana her seferinde Ozan'a ne kadar güvendiğinden bahsediyordu ve ben çıldırıyordum. Ozan ondan hayatının sırrını saklıyordu ve Bukre hâlâ ona sonsuz güvendiğini söylüyordu, ben çıldırıyordum.

Onu her seferinde Ozan'ın yanında gördüğümde, Ozan'a gülerken gördüğümde delicesine kıskanıyordum.

Evet, belki ben onlara göre kötü olandım. Ama seviyordum. Belki onun hikayesinin baş karakteri değildim. Ama sadece baş karakter olmamak baş karakteri böylesine sevmek yasaksa, kötülükse, kötüydüm. Kabulümdür.

Ben sadece Bukre'yi sevmiş ve hayatındaki gerçeklerle karşılaşmasını istemiştim.

Yalan dolu bir dünyada yaşamasın istemiştim. Gerçekleri bilsin istemiştim. Hayatındaki gerçekleri bilmeye hakkı olduğunu düşünmüştüm.

Kötülükse bu, âlâsıydım.

Ozan

Yüzüm eğik bir şekilde mezarın tam karşısında durdum. Başımı kaldırmaya yüzüm yoktu bu yüzden başımı yere eğdim.

"Ben yine geldim." dedim sesimde büyük bir pişmanlık vardı.

"Ama bu kez size pişmanlığımı anlatmak için değil de, bu kez size ve kızınıza veda etmek için geldim." Güçlü omuzlarım son birkaç aydır olduğu gibi çöküktü. Belki de artık omzumdaki yükleri kaldırmaya mecalim kalmamıştı.

"Bu şehir beni kabul etmiyor artık. Bu koca şehre sığamıyorum artık. Burada nefes alamıyorum artık. Orada da alamayacağım ama artık Bukre'nin rahat bir nefes alması için onsuz nefessiz kalacağımı bilsem de gidiyorum. Onun için gidiyorum.
Gittiğim yere de sığamayacağım, gittiğim yer de kabul etmeyecek elbet beni ama burada kalırsam Bukre'den uzak kalamayacağımdan eminim." Gözlerimi mezar taşına değdirdim.

"Size bir söz verdim biliyorum. Onu bırakmayacaktım. Ama ona günden güne daha çok zarar verirken, onun yanında olmaya devam edemem. Verdiğim söz ona zarar verirken. Onu boğarken nefes almaya devam edemem. Ondan uzakta nefessiz kalacağımı bilsem de artık ona nefes olamam. Gitmek zorundayım. İnanın bana gitmeyi hiç istemesem de gitmek zorundayım. Çok zor ama imkansızı başarmak zorundayım onun için. Ben onun için kendimden vazgeçiyorum."

Bugün veda günüydü. Kendime veda ediyordum.

"Gidiyorum. Özür dilerim."

Betül

"Sen ciddi misin?" dedim gözlerim sonuna kadar açılmış bir şekilde Can'a.

"Maalesef."

Gözlerim yere değdi. Yutkundum.

Gözlerimden düşen bir damla yaş yanaklarımla buluştu.

"Bukre kendine geldiğinde ben kardeşime ne diyicem?" tırnaklarım avuç içlerime batarken sinirden ne yaptığımın farkında bile değildim.