"Herkes televizyondaki dizi kahramanları kadar şanslı olamıyordu ne yazık ki. Bazımız sakat doğuyor, bazımız anne babasız...
Benim hikayem, ilk doğduğum gün yazıldı. Henüz bir çocukken bile, babam tarafından sevilmedim ben. Hayata yenik başkamaktı b...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yeni kapağımız umarım beğenirsiniz🌸
Sizi tam 4342 kelimelik bir bölüm bekliyor hazır olun!
Sizden final için bol bol satır arası yorum bekliyorum. Umarım beni kırmazsınız🌸
Bukre
Hastane koridorlarında koşarken Betül'ü görmemle hızmı arttırdım. Beni gören Betül ise bana koştu ve sarıldı.
Sıkı sıkı sarıldım ona.
"Semiha teyzeyle (Betül'ün annesi) bir kez de ben konuşmak istiyorum." diyerek Betül'e sarılmayı bırakıp yanaklarına düşmüş inci tanelerini tek tek sildim.
Bir hayli yorgun gözüküyordu.
Gözleri ağlamaktan şişmişti. Uzun zamandır uyuyamıyordu ve ben doktorumun son kontrollerinin bitirmesinin ardından ancak buraya gelebilmiştim. Semiha teyze fenalaşıp hastaneye kaldırılmıştı. Semiha teyzenin durumu gittikçe kötüye gidiyordu. Ve bu onun morelini bozuyor olmalı ki o kendini daha kötüye götürüyordu farkında olmadan. Kimseyle konuşmuyor herkese bağırıp çağırıyordu. Doktorlar ise böyle daha hayata tutunamayacağını söylüyordu.
"Ben çok yoruldum Bukre." diyerek boynuma atlayan Betül'e sıkıca sarıldım.
Elimden bir şey gelsin istiyordum. Betül'ün içindeki acıyı hafifletmek istiyordum ve mümkünse acının hepsini kalbime alıp Betül yerine ben taşımak istiyordum.
Ben alışkındım. Ben kaldırabilirdim her şeyi ama Betül kaldıramazdı. O naifti, o güçsüzdü. Onun gülümsemesi lazımdı, ağlaması değil. Onun dayanamayıp korku filmi izlediği için korkması lazımdı, annesini kaybetmek üzere olduğu için değil.
Ben tüm bunları kaldırırdım, tüm bunları benim yaşamam lazımdı, Betül'ün değil.
"Biliyorum kardeşim, biliyorum ama merak etme geçecek, biz bunu da atlatıcaz." dedim. İç çekişleri hıçkırıkları beni paramparça ediyordu.
O ağlamayı hak etmiyordu.
Ondan ayrıldığımda yanaklarını ellerimin arasına alıp gözlerinin içine baktım.
"O kurtulacak merak etme tamam mı? Geçecek."
Başını salladı. Onu Can'ın yanında bırakıp Demir'e baktığımda bana bakıyordu.
Ona sarıldığımda bana hızla sarılıp sarsılarak ağlamaya başladı.
Anlaşmıştım ki uzun süredir gözyaşlarını içinde tutuyordu.
"Ben hazır değilim Bukre, onu kaybetmeye hazır değilim."
"İyileşecek söz veriyorum sana iyileşecek."
"İyileşecek." diye mırıldandı kendini tatmin etmek istercesine.
Ardından benden ayrıldığında küçük bir çocuk gibi,
