They Found Out (Voltooid)

5.

Na een rondje door het gebied -en hier en daar wat leden op te merken-, ging Nikolai in zijn auto zitten en reed hij naar een betere observatie locatie. De licht geblindeerde ramen, hielpen bij het niet laten zien dat hij in de auto zat, terwijl hij een camera van het bureau gebruikte om in te zoomen op een drugsdeal.

"Man, wat doen ze dat veel hier," bracht Nikolai verbaasd uit. Een drugmule liep rond en leek mensen te lokken, terwijl vijf oudere en vrij jonge hangjongeren in de omgeving bleven en als een soort toezicht dienden. Die informatie komt overeen met hetgeen er in het document stond. Nikolai verschoof het blikveld meer neer rechts, waar het beeld stil bleef staan op een steegje. Een vlek zat op de muur. Vanaf deze afstand, zou hij zich kunnen vergissen, ondanks het er akelig donkerrood uit zag. Duidelijke vermoedens werden nu bevestigd en angst vloeide duidelijk over het gezicht van Nikolai.

Via de camera, zag hij nieuwe bloedspatten op de muur terecht komen. Geluiden van een worsteling waren gaande en het probleem van de niet-betalende man, werd door middel van bloedverspilling, opgelost. Het kostte Nikolai veel moeite om zijn ogen dicht te knijpen bij het zien en horen van het tafereel. Vuistslagen raakten de arme man in zijn gezicht. En bij het raken van de grond, werd hij overal getrapt en over de grond geslingerd. Nikolai kneep zijn ogen fijn en trok zijn mond tot een streep, in een poging niet gelijk in te grijpen bij de mishandeling.

Toen besefte Nikolai het zich. Als dít al bij die man gedaan wordt, wat wordt er dan gedaan als ze merken dat hij een agent is..? Hij wilt er niet aan denken. Regen begon zachtjes tegen de voorruit te tikken en kwam steeds harder terecht op het glas. De groepjes van de straatbende, verscholen zich onder overkappingen van gebouwen, terwijl ze buiten bleven staan.

Er viel een man in pak met een koffertje op in de regenbui. Hij leek geen haast te hebben, terwijl hij rechtstreeks naar het groepje aan de overkant liep. Nikolai zoomde de camera op hen in, maar de regendruppels maakten het zicht wat wazig en geblurred. Hij zat er aan te denken om uit te stappen, maar dat zou hem té verdacht maken. In plaats daarvan, bleef hij filmen en besloot hij om terug naar het appartement te gaan, op het moment dat de man vertrok. Dit deed hij zeven minuten later. Hij startte de auto en na een klein minuutje, reed hij weg.

De rit naar huis, verliep zonder problemen. Op het parkeerterrein dicht bij het appartement, zette hij zijn auto op slot en vervolgde hij zijn pad naar de voordeur. Nikolai greep naar zijn sleutel en herinnerde zich dat de sleutel van het appartement zelf, niet in zijn bezit, maar in die van het meisje was. De sleutel van de deur beneden, had hij zelf gehouden.

Met een piepend geluid, schoof de deur open. Nikolai draaide de deur weer op slot en liep naar boven met zijn tas in de hand. Bij zijn appartement aangekomen, tikte hij tegen zijn deur. Deze werd niet geopend. Hij tikte nog wat harder en wéér, niet geopend. Nikolai probeerde door het kijkgat te kijken, maar zag niemand.

Vermoeid zakte hij op de stoel in het gangpad. 'Misschien ligt ze wel te slapen. Het is al laat,' dacht hij, vlak voordat hij zijn eigen ogen sloot.