They Found Out (Voltooid)

50.

Zwaar ademde hij in bij de volgende slag tegen zijn sleutelbeen. Een andere vuist knalde tegen zijn kaak aan en hij proefde het bloed van zijn tong. Een korte pauze gaf hem tijd om iets meer op adem te komen, terwijl er spullen geluid maakten bij het oppakken van de tafel. "Weet je. Ik vroeg me altijd al af hoe het zou voelen als je een spijker in je hand slaat." De angstaanjagende ondertoon en de grijns op zijn gezicht, waren als een hel voor hem. Diegene hield een spijker met de punt op het midden van zijn hand en zijn lip trilde bij de gedachte aan wat er zou gebeuren. De grijns keek hem recht aan en hij voelde plots een naald in zijn andere been steken, vast om weer een drug te geven..

"AaaaAAAAAAHHG!!!!!" Met een klap kwam het ijzeren stuk van de hamer op zijn hand terecht, na de spijker zijn hand te laten doorboren. Tranen welden op in zijn ogen en hij hijgde zwaar met open mond. "Ahheww. Deed dat pijhijn..?" Zijn hand zag rood en niet alleen van het bloed. De spijker ging dwars door het midden van zijn hand en de pijn deed hem heen en weer wiegen, als in een trans. Hij knipperde niet. Zijn ogen waren al vochtig genoeg.. Hij duizelde en zag alles wazig. Niks leek meer als voorheen en tevens gold dat voor de stemmen.

Gelach. Geschreeuw. Pijn. Commando's. Schoten. Wacht, commando's..?! Hij zag nog te wazig en zijn heen en weer schietende ogen probeerden houvast te krijgen op de situatie die er voor zich afspeelde. "/Hostage locat-/" Afgezwakt liet hij zijn lichaam omlaag vallen in de stoel. De stoel waar hij nu aan vast gepind zat. In de gescheurde kledij, waarin hij ook nog eens zijn behoeften moest doen. En zijn uiterlijk. Zijn uiterlijk was erger dan een scheepswrak van decennia geleden. Opgedroogd en vers bloed plakte aan zijn kleding en gezicht. Traag begon de drug in te werken, die hij niet lang daarvoor in zijn systeem had gekregen.

De stoel werd door drie man opgetild, waarbij één van hen zijn status controleerde en gegevens doorgaf via de microfoon bij zijn kraag. Kogels schoten in de rondte en ze hadden erg veel geluk gehad om niet geraakt te worden in het vuurgevecht. Dat konden ze echter niet voor Nikolai zeggen. Hij had een klein sprankje van het geluk in bezit gekregen, wat op te merken was aan zijn nu bloedende oorlel, waar een kogel een hap uit had genomen. Dat was dan ook één van de eerste dingen die de medic buiten het gebouw aan ging pakken, buiten het bereik van het open vuur. De spijker werd daarna van de stoel af getrokken, maar werd ín zijn hand gehouden voor het geval dat er een ader was geraakt.

Na een snelle observatie voor verdere bloedende wonden, nam de ambulance hem mee richting het traumacentrum. Een enkele wagen ging mee als escorte, waarin agent Keller in was gestapt met de andere bestuurder. De detective was nodig om de situatie onder controle te krijgen en die controle te behouden. Zonder haar zou het onrecht het gaan overwinnen. Haar kennis was namelijk nodig op het veld, waar ieders veiligheid voorop zou komen te staan.

Wind suisde langs de zijkanten van de ambo. Een infuus werd in zijn arm geprikt en de ambulancemedewerker achterin, nam allerlei testjes af en controleerde zijn vitals als bloeddruk, hartslag en zuurstofgehalte. Ze was druk bezig met hem en haalde allerlei potjes en flesjes uit de kastjes. Alles had hem uitgeput. Het geluid van de ambulancesirenes werd steeds zachter en zachter. Zijn oogleden gleden naar beneden. "We verliezen hem! Hou vol, Kurocov! We verliezen he-!"