They Found Out (Voltooid)

8.

Op het moment dat de man de trap af wilde stappen, sloot Nikolai de deur en deed hem op slot. Hij liep naar zijn laptop en ontgrendelde hem, waarna hij keek wát de man gezien kon hebben.

De naam van de straatbende, een veel bezochte locatie en het woord 'drugs', waren gemarkeerd in het stuk dat open stond. Hopend dat de man het niet zag of in ieder geval niet onthouden zou, keek Nikolai naar het scherm en sloeg hij een vuist zacht op de kleine tafel.

Er klonk een tikkend geluid bij het raam en Nikolai wendde zijn blik. Achter het raam, op het kleine balkon, of eerder gezegd, de brandtrap, zat Naomi. Hij was verbaasd, maar tegelijk ook blij om haar ongedeerd te zien. Ditmaal vergrendelde hij de laptop, voordat hij naar het raam ging en hem opende. "Hoe-e deed je dat-t? Vader is gro-oter en sterker." "Ik ken wat vechttechnieken," antwoordde hij haar simpel, terwijl hij haar naar binnen hielp, het raam sloot en haar warm probeerde te maken met zijn lichaamstemperatuur. Het meisje zat te rillen van de kou.

"Wat deed je daar?" "Ehm.." Het was duidelijk dat ze niet graag wilde praten, maar toch vroeg hij door. Het duurde niet al te lang, voordat hij een antwoord kreeg. "Vader sloeg mama en ze ligt nog steeds op de grond. En daarna wilde vader zijn woede op mij afreageren en ik vluchtte door het raam." "Is alles goed met je moeder?" Ze keek naar de grond. "Ik denk het.. Hoop ik.." mompelde ze zachtjes tegen hem, terwijl ze hem in een knuffel trok.

"Waarom ben jij niet onze vader.." Nikolai schrok van de woorden, maar waardeerde ze erg. Hij gaf haar een aai over haar haren en liet haar los. "Wat als jij nou hier blijft en ik ga kijken hoe het met je moeder is. Deal?" Hij gaf haar een geruststellende glimlach. "Deal.."

---

De trap af gaan met zijn handen achter zijn rug, maakte het Roy niet gemakkelijk. Hij maakte kleine stappen, om het wankelen te verminderen en steviger op de treden te kunnen staan. Opgelucht raakte hij de vloer van de eerste verdieping. Hij liep naar de deur van zijn appartement en beukte met zijn schouder tegen de deur. "Lydia! Doe godverdomme die freaking deur open!" Niet zijn vrouw, maar zijn oudste dochter, Kate, opende de deur. Hij stapte stug naar binnen en duwde Kate mee met zijn lichaam.

"Maak die dingen los," beval hij zijn dochter, "Ik moet bellen." Kate gehoorzaamde zonder tegenspraak. Haar moeder lag nog bewusteloos op de grond en haar zusje was nog spoorloos. Ze wist wat er zou gebeuren als ze niet naar hem luisterde. Hij trok het laatste stukje ducttape los en liet haar daarmee schrikken. Hij liep naar de telefoon, pakte hem op en toetste een nummer in.

"Roberto. Ik verdenk mijn bovenbuurman en heb bewijs gezien. - Ja, undercover of zo, hij is goed. Ik had hem niet eens opgemerkt tot mijn dochter steeds verdween. - Nee, heb ik niet. - Oke, zal ik doen." Hij hing op. Roy legde de telefoon neer en balde zijn vuist gefrustreerd. "Waar is Mi," mompelde hij binnensmonds, "Ik moet meer van haar weten."

Er werd op de deur geklopt. Beiden keken naar de deur. "Wat moet je!" "Laat me binnen om te praten. Anders zal ik de politie bellen wegens huiselijk geweld." Roy vloekte naar degene achter de deur. "Ik vraag het niet nóg eens." De stem achter de deur, klonk kalm en beheerst. Kate keek heen en terug van haar vader naar de deur. Ze stapte naar voren en opende de deur. Ook zij vond dat er wat gedaan moest worden aan haar vader, al zou ze er voor gestraft worden wanneer de man weer weg zou zijn.