They Found Out (Voltooid)

22.

"Verzet je maar niet meiske. Hij loog al vanaf het begin tegen jou en je zusje. Hij heet niet eens 'Peter'. Zijn naam is Nikolai en hij is een vuile spion. Hij gebruikte jullie om dichterbij te komen, maar gelukkig hebben we hem daarvoor nog te pakken kunnen krijgen. Dus pas maar op wat je eerst gaat zeggen, oké?" Nikolai keek emotieloos toe naar het gesprek tussen Kate en Tenzay. Hij wilde haar graag helpen, maar wist niet hóé..! Hij dacht te zien dat Kate hem niet geloofde. Dat ze nog steeds hetgeen in haar hoofd heeft dat hij haar en haar zusje hielp. Althans, dat hoopte hij.

Kate werd losgelaten en met trage, kleine stapjes, liep ze op hem af. Ze zat met haar vingers te draaien en leek zich geen raad te hebben wat ze met haar handen moest doen. Ze stopte een meter voor hem en probeerde haar adem gelijk te houden. Al de verwondingen van Nikolai, zagen er onrealistisch uit wegens al de blauw-paarse plekken op zijn huid. Hij begon al iets magerder te worden en doordat zijn armen omhoog zijn gehesen, waren zijn ribben -met de gebroken rib- duidelijk te zien. "Na-.. o-mi.. vei-.. lig..?" Hij hijgde van pijn bij het uitspreken van de twee woorden. Kate keek met haar ogen opzij en naar de grond. Ze moest een snik onderdrukken en knikte onopgemerkt, behalve voor Nikolai. "Veilig.." fluisterde ze muisstil. Een kleine glimlach vormde om zijn lippen. Hij sloot zijn ogen vermoeid en sprak geen woord meer.

"Kate!" Haar vader riep haar. Ze deed alsof ze het niet hoorde en bleef bij Nikolai staan. Ze legde haar hand op het bungelende lichaam van de man die hen hielp. Tranen gleden over haar wangen en ze greep hem om zijn middel, zacht genoeg om hem niet verder te verwonden. "Kate!? Verdomme!" De voetstappen van haar vader benaderden hen. Op het moment dat hij erg dichtbij klonk, liet ze vlug los, zodat áls ze mee zou worden getrokken, ze hem niet mee nam en meer pijn liet hebben. Zoals verwacht, werd ze aan haar bovenarm vastgegrepen en weggetrokken bij hem vandaan. Ze gaf een kleine pijnkreet, maar wist dat het haar niet zou helpen in deze situatie.

Ze keek nog even achter zich naar hem en zag hoe zijn mond een klein beetje open stond. Zijn lippen zagen er uitgedroogd uit en zijn gezicht zat zo erg onder de blauwe plekken, dat hij voor anderen haast niet herkenbaar zou zijn. Ze voelde medelijden met hem en wist nu zeker dat hetgeen haar verteld was, een leugen was geweest. 'Hij is geen spion. Of hij nou Peter of Nikolai heet, dat maakt niks uit. Ik wéét dat hij geen spion is..!'

Haar vader trok haar de ruimte uit richting een donker verlichtte gang. Hij deed een deur open, trok haar via haar arm naar binnen en draaide de deur op slot. Ze zat nu in een slecht verlichtte ruimte zonder ramen, met bed, twee stoelen en een tafeltje, die de ruimte iets meer opvulden. Ze probeerde de deur, die niet meer open wilde gaan, en ging daarna op de rand van het kleine bed zitten. Peinzend zat ze na te denken over die hel van een dag. Haar leven is overhoop. Het zelfde voor het zijne. Maar haar zusje was veilig en dat was wat er voor haar het meeste gold.