They Found Out (Voltooid)

13.

Het was donker. Hij voelde dat hij vast zat, maar was nog te zwak om een poging te wagen om vrij te komen. Hopeloos probeerde hij zich te herinneren wát er nou precies gebeurd was. Flarden van een remmende auto, een botsing, een man, vlogen aan zijn ogen voorbij. De zak werd van zijn hoofd af gerukt en het licht verblindde hem. Zijn gezicht wendde hij af, maar deze werd terug gedraaid door een vreemde hand. ".. -gint bij te ko- .." Hij viel weer weg.

Koud water over zijn hoofd, stroomde langs zijn gezicht, zijn rug, zijn armen. Hij schrok op en zijn ogen schoten open. Hysterisch keek Nikolai rond. Waar was hij? Zijn oog viel op een man met gekruiste armen, die tegen een constructiepaal aan leunde in de achtergrond. "Hé," *klats* in zijn gezicht, "kijk naar mij." Hij wendde zijn gezicht naar de man voor zich, die hij nu pas opgemerkt had. De man had zich omgedraaid, "Het effect is nog niet helemaal weg." 'Welk effect?'

Een minuutje later, werden de flarden iets helderder. Hij wist weer dat hij een botsing had, door een plotseling remmende auto. En dat zijn auto vanaf achteren werd ingesloten. Dat hij zijn hoofd had gestoten tegen de voorruit en bewusteloos raakte. Maar hoe komt hij nou híér? Hij kreunde binnensmonds. Na nog twee minuutjes, werd het hem weer duidelijk. De 'man' die hem zou helpen, had een doek met chloroform over zijn gezicht geduwd. Hij werd meegenomen. Ontvoerd. Gekidnapped. Iets wat hij totaal niet verwacht had en moest vermijden nu hij undercover was. Zouden ze hem door gehad hebben? Was hij te onvoorzichtig? Hij wist het niet.

"Vertel op. Wie ben je." "Peter.." antwoordde Nikolai. "Peter wát." "Peter Hardings.." mompelde hij zacht. "Luider." Hij herhaalde zich niet en kreeg een vuist tegen zijn wang. Het tintelde en brandde een beetje. "Geboortedatum." Nikolai keek hem met gefronste wenkbrauwen aan. Waarom zou hij dat moeten weten? "Vertel." "Zeventien oktober zesennegentig.." Het was de geboortedatum van de niet-bestaande Peter. "Controleer dat even," zei de man voor hem tegen iemand achter zich, die daarna weg liep uit het soort magazijn waar ze zich bevonden. Ja, dát was het. Dit was een groot magazijn. Een opslagruimte voor veel spullen. Maar wáár..? Wat is de locatie waar hij zich bevond? Hij moest dat achterhalen, voordat er wat ernstigs zou gaan gebeuren.

Een vuistslag met knuckledusters belandde tegen zijn ribbenkast. Pijnlijk schoot hij vooruit en hapte hij naar adem. "Ik vroeg; Waarom ben je híér?!" Had hij een vraag gemist, omdat hij in zijn gedachten was verzonken? "I-i-ihk-...." Hij was zijn adem alweer kwijt en hij ademde hoorbaar in. Het gevoel dat hij bij zijn ribben had, was óf alsof er een gigantische blauwe plek zou komen, óf alsof zijn rib gebroken was. Het was geen fijn gevoel. Hij kuchte en een klein beetje bloed kwam uit zijn mond. De man wachtte geduldig en had inmiddels een stap naar achteren gezet. Traag kwam Nikolai weer op adem. De vraag had hij nog niet beantwoordt, maar ondanks dat, zag hij hoe de voetstappen verder van hem verwijderd werden. De mensen die hij eerst kon zien, waren nu uit het zicht verdwenen. Het licht.. ging uit.