They Found Out (Voltooid)

11.

Na -met toestemming- matrassen, dekens, kussens en kleding uit het appartement te halen, werd alles naar het appartement van Nikolai gebracht.

Die dag ronde hij het rapport van de week af rond half twaalf 's avonds. De twee meiden lagen met hun eigen matrassen, naast elkaar in de kleine slaapkamer. Nou, Naomi lag op Nikolai's bed en Kate lag op het hare, op de grond. Nikolai zou Naomi's matras gebruiken en in de woonkamer plaats gaan nemen. Als de woonkamer een bank bevatte, was hij daar op gaan liggen. Hij stuurde het rapport op en sloot zijn laptop af. Deze dag was voor hem ook al te lang geweest.

-

De volgende ochtend ging Nikolai's alarm af. Toen pas had hij door dat hij nog op de stoel zat achter zijn gesloten laptop. Hij rekte zich uit en ging opstaan. De spierpijn liet hem dat erg traag doen en hij begon met wat dagelijkse oefeningen, om zijn spieren te versoepelen en aan te sterken. Toen hij tijdens de oefening naar links keek, zag hij Kate rechtop in bed zitten. "Lekker geslapen?", vroeg hij dan maar. Ze knikte, maar haar ogen lieten het niet merken. "Ik ga zo aan het werk, dus als je het niet fijn vond om te slapen met mij in de buurt, kan je zo weer terug je bed in. En ik zal kijken of ik tijd kan vinden om jullie naar het ziekenhuis te brengen, om te kijken hoe het met jullie moeder gaat." Nu knikte Kate harder en vaker achter elkaar. 'Dus dat wilt ze,' dacht Nikolai. Hij keek op de klok. "Het is nu zes uur. Ga nog een paar uurtjes slapen en ik kijk of ik jullie tussen twaalf en half één kan brengen." Hij kreeg een glimlach op zijn gezicht, toen hij zag dat Kate weer ging liggen.

Nikolai rondde zijn training af, at zijn ontbijt en vertrok met de Ford richting het gebied waar de straatbende zich bevond. Een zwarte Fiat volgde hem, wat hij niet had opgemerkt. Zijn gedachten zaten nog bij het hele gebeuren met het buurgezin dat bij hem 'logeerde'. Hij nam de eerste afslag van de snelweg en reed het territorium in. Hij reed wat langzamer in de woonwijk en reed een parkeerplaats op. De zwarte auto bleef bij de vorige afslag zitten en vertrok de andere richting uit, om aan de andere kant een meer incognito locatie te vinden. Nikolai had daar niks van door gehad. Zijn fout bij het denken dat het een buurtbewoner was, zou hem achtervolgen.

Hij verplaatste om de anderhalf à twee uur en om kwart voor twaalf, reed hij weer weg om de twee meiden op te halen. Ze waren al op hem aan het wachten en met de navigatie op het ziekenhuis, reed hij de twee er heen. Dolgelukkig waren de twee aan het praten achterin in de Focus. Echter was hun mood sterk veranderd bij het betreden van het ziekenhuis en al helemaal bij het zien van hun moeder.  Ze lag aan een infuus en was nauwelijks bij bewustzijn.

Nikolai legde zijn hand op haar arm en sprak. "Uw man is gearresteerd wegens huiselijk geweld. Hij zal niet snel meer komen, dus wees gerust. Hij zal u geen geweld meer brengen." De vrouw keek hem angstig aan en de woorden waren haast niet te verstaan, maar tóch hoorde hij ze duidelijk genoeg.

"U begrijpt het niet.."