They Found Out (Voltooid)

21.

"Laat me met rust!", gilde ze tegen de man die haar vast bleef houden. Ze probeerde zichzelf los te krijgen in de rijdende auto en gilde nog eens. "Hou verdomme op met dat gillen!" De man liet haar los, duwde haar weg en sloeg haar in haar gezicht met een vlakke hand. Ze legde haar hand op haar tintelende wang en voelde hoe tranen op begonnen te wellen. "Sla mijn dochter niet! Dat doe alleen ik," klonk de boze stem van haar rijdende vader. Ze was vergeten dat hij er ook nog was en keek hem licht opgelucht aan. Hij is een fucking idioot die mensen martelt, maar die maniak blíjft haar vader. Daar kan ze niks aan doen en dat weet ze.

Haar gedachten dwaalden af naar haar moeder. Hoe ze op het ziekenhuisbed lag en nauwelijks ergens op reageerde. Hoe een machine aan haar vast zat en piepjes maakte op een constant tempo. En de naalden in haar arm, waar een slangetje in eindigde vanuit een vreemde hangende zak aan een stok. Ze was bezorgd om haar en hoopte dat ze haar ooit weer eens kan zien als de moeder van vroeger. De liefdevolle moeder van vóór de zwangerschap van haar zusje. Zo vol energie en blijdschap. Ze herinnerde zich nog de dag dat er twee vreemde mannen in de deur stonden en haar vader mee naar buiten vroegen. Toen hij terug naar binnen kwam, zag hij er niet zo uit als hoe hij was. En hij sloeg alles kapot wat hij maar kon vinden. Dat duurde de rest van de dag en de volgende dag was ze er weer vroeg bij. Ze was naar beneden gegaan, de trap af, en zag haar vader met een glas in zijn handen op de bank liggen met open ogen. Toen ze vroeg wat er was, duwde haar vader haar op de grond en begon ze geschrokken te snikken. Dat was het moment dat het begon. De marteling.

De auto stopte en Kate probeerde de deur te openen. Ze raakte het hengsel en nam het mee naar beneden, op het moment dat de man haar weer vast pakte. De man trok haar mee de auto uit en sloeg haar over zijn schouder. Ze probeerde zoveel mogelijk tegen te werken door te slaan en te schoppen, maar ze had geen kans tegen de spierbundel. Pas toen ze stopte, zag ze haar vader achter hen lopen en voor zich uit staren naar de grond. Hij gunde haar geen blik waardig. "Klootzak.." mompelde ze zachtjes. Hij leek het gehoord te hebben, aangezien zijn wenkbrauwen wat heen en weer begonnen te bewegen bij het horen van het scheldwoord, dat uit de mond van zijn dochter kwam.

Haar achterwerk raakte iets kouds en ze schoof wat van zijn schouder af. Bij het betreden van de deur, werd alles stukken kouder en pikkedonker. Ze betraden het relm aan de duistere kant van de onderwereld. Deze omgeving gaf haar rillingen. Wanhopig keek ze om zich heen in de hoop iets van licht te zien. Niet het gedimde licht dat deze gangen bevatte, maar licht licht, als zonlicht. Er was geen enkel raam te vinden, waar het licht binnen kon gaan dringen. Een tweede deur werd geopend. Kate keek over de schouder van de man en was opgelucht bij het zien van meer licht. In de verlichtte ruimte, werd ze neergezet en vastgehouden. Haar blik richtend op de twee haken, waar mensenarmen aan vast zaten, gevolgd door de rest van de lichamen. De linker was aardig lang en zag er sterk uit, vond ze. De rechter-.. Zwak, verlamd, gewond en vies. Zo wist ze het niet anders te verwoorden. "Kijk omhoog." De fysiek en mentaal gebroken man, tilde zijn hoofd met het weinige beetje kracht dat hij over had.

Onmiddellijk wilde ze zichzelf los trekken. De man had haar en haar zusje en ook nog eens haar moeder geholpen en nu lag hij haast levenloos te hangen aan zijn eigen armen.
"PETÉÉÉR!!!!!"