They Found Out (Voltooid)

19.

Ze zag hoe haar zus vast werd gehouden. Naomi bleef stil staan. "REEEEENNNN!!!!!" Ze luisterde naar haar zus en rende instinctief weg, de route volgend die haar zus haar had uitgelegd. De auto van haar vader zag ze nergens, terwijl ze de straat over rende. Bijna was ze zelf door een auto geraakt en het had niets gescheeld of ze lag er helemaal onder. De auto toeterde, wat de adrenaline bevorderde en haar harder liet rennen. Zo'n tweehonderd meter verder zag ze het politiebureau in de straat. Dat wist ze doordat ze een politieauto voor het gebouw zag staan aan de rand van de straat. Ze keek nog achterom en zag haar zus met een verdrietige glimlach, gevangen in de armen van de vreemde man. Bij haar begonnen de tranen ook te lopen, terwijl ze niet stopte met rennen.

Buiten adem stond ze voor de deuren van het politiebureau uit te hijgen. Haar blik gleed over de straat waar ze vandaan kwam en ze schrok toen ze de auto met haar vader zag staan op de hoek. De auto reed traag verder en verdween. Naomi keek de auto na, zich afvragend of haar zus zich ook in de auto bevond. "Gaat alles goed, meisje?" Ze draaide zich in een seconde om en stapte achteruit. Een agent stond achter haar en keek haar lichtelijk bezorgd aan. "Help Kate! Help haar!" Ze wees naar het einde van de straat, waar de auto was verdwenen. "Waar is ze-.." snikte ze. "Vertel binnen maar wat er gebeurd is, oke. Het is koud buiten en je moet rustig worden." De agent legde zijn hand op haar schouder en leidde haar door de deuren naar binnen.

Eenmaal binnen, begon ze te praten. Ze vertelde over haar zus. Haar vader. De brandende auto van een nieuwe vriend. Hoe haar vader opgepakt werd, terwijl haar moeder in het ziekenhuis kwam te liggen. Dit alles vertelde ze erg hysterisch. Haar zus is gekidnapped door haar vader en haar nieuwe vriend is spoorloos verdwenen met zijn auto in de fik gestoken. "Hoe heet die vriend van je, van wie de auto is?", vroeg de agent aan haar. "Peter," zei ze met een serieuze stem. "Weet je zijn achternaam ook?" Ze was stil en moest hard nadenken. Toen hij zich aan haar voorstelde, zei hij geen achternaam, alleen zijn voornaam. Plots dacht ze aan het laatste incident thuis, waarbij haar vader naar binnen was gestormd en zij buiten verschool. "Harings..? Ik kon het niet goed horen.." Teleurgesteld in zichzelf, keek ze naar de grond. "Sicilia, kan je de naam Peter Harings opzoeken?" Harings..? Peter Harings? 'Nee, dat klopt niet. Het klonk anders.' Ze dacht verder na en na een korte tijd, gingen haar ogen weer meer open. "Hardings! Peter Hardings." De agent keek haar vervreemd aan. "Heb je dat gehoord, Sic?" Ze knikte en bleef tikken op haar toetsenbord. Naomi keek trots en nieuwsgierig voor zich uit.

"Dat is vreemd," mompelde de vrouw, terwijl ze verder tikte. Haar ogen gleden over het scherm. Naomi keek haar met een frons aan. "Wat is er..?" "Momentje." De vrouw pakte de telefoon op en toetste een nummer in. Na een paar keer te zijn afgegaan, nam degene aan de andere kant van de lijn op. Er ging een gesprek heen en weer tussen de vrouw en degene aan de andere kant van de lijn. "Kan je dan eventjes de naam 'Peter Hardings' opzoeken in jullie databases?" "/Zeker./" De agent stapte naar voren. "Wat is er aan de hand?", vroeg hij haar. "Hij staat niet in de overheidsbestanden of waar ik ook maar bij kan. Dit kan ik ook anders verwoorden, maar het is nog niet zeker of dit het geval is. Anders is er maar een enkele verklaring die overblijft; Hij bestaat niet."

Verbijsterd keek ze de vrouw aan. Zacht begon ze te snikken. "Maar hij is écht! Hij hielp ons en nu is hij weg! Zonder hem was mama dood! En vader zou blijven slaan tot wij ook dood waren! En nu heeft vader Kate en Peter is weg en-.. en-..!" De agent legde een hand op haar schouder. "Kalm aan. We zullen dit voor je uit gaan zoeken, wees maar niet bang." Naomi draaide zichzelf naar hem toe en greep hem om zijn middel. Ze snikte verward met haar hoofd tegen zijn borstkas en voelde hoe een hand haar hoofd aaide. Het kalmeerde haar, maar ze bleef snikken. "Jij hoeft je geen zorgen meer te maken." De kalme woorden lieten haar vermoeid voelen en ze was uitgeput van de afgelopen dagen. Slaperig leunde ze tegen hem aan en sloot haar ogen.