They Found Out (Voltooid)

45.

Hoe kon het ook anders. Hij werd na het urenlange hangen eindelijk van de haak af gehaald. Zijn lichaam voelde lam en de dikke touwen hadden brandwonden achtergelaten op zijn blote huid. Hij werd op z'n buik op de grond gelegd en uitgestrekt. Zacht, pijnlijk gekreun klonk bij het rekken van zijn strak staande spieren. Eerst werden de touwen losgemaakt. Daarna de handboeien op zijn rug. Slap vielen ze langszij en begonnen zijn vingers te tintelen. Zelfs al had hij veel bloed verloren, hetgeen dat hij nog had, volgde zijn weg naar zijn handen.

Zijn slappe lichaam werd opgetild over een schouder en na wat hobbelig geloop, voelde hij hoe zijn rug de rugleuning van een stoel raakte. Één hand gleed over de rand, terwijl de ander half op een leuning bleef hangen. Ruwe handen trokken zijn linkerarm op de leuning, waarna hij vastgetaped werd. Daarna was zijn andere arm aan de beurt. Hij had geen fut om wakker te blijven, maar elke ruk aan zijn lichaam, deed hem zijn ogen openen.

Na zijn armen, werd een stuk ducttape afgescheurd met de tanden van de spierbundel, om vervolgens ook zijn benen vast te zetten. Zelfs al zou hij er nu de kracht voor hebben, hij zou niet makkelijk los gaan komen. Hij gaf zichzelf over en was tóch wel blij dat zijn handen niet meer afgekneld werden achter zijn rug en dat zijn schouders een andere positie aan konden nemen. Hij sloeg zijn hoofd achterover over de rugleuning en dommelde weg van vermoeidheid, al had hij vrijwel niks gedaan die dag.

Hij weet dat zijn lichaam rust nodig heeft om te herstellen, al zou hij niet weten of hij nog zou willen leven.. Constante pijn en hulpeloosheid omcirkelden hem al die tijd. Elke minuut, elke seconde van de dag. Het was niet vaak dat hij zich verveelde. Maar als hij zich verveelde, dan waren zijn gedachten vaak op hol geslagen. Op enkele momenten dacht hij aan niks. Dat waren momenten dat hij ging tellen. Of momenten waarin hij naar voetstappen luisterde, om deze te leren kennen. Nooit wist hij welke voetstappen bij wie hoorden, behalve twee paar, die hij bijna elke marteling wel opmerkte. Zachte zool,.. grote voeten,.. breed gestap.. Of stevige zool,.. gestap met een beetje geschuif van de hiel.. en het plotse omdraaien, om dichterbij te komen en hem een trap te geven..

Zijn ogen schoten open en hij ademde geschrokken in bij het voelen van een volgende trap tegen zijn scheen. Hij had het moeten zien aankomen.. Maar zou hij het dan meer gevoeld hebben? Als hij het helemaal niet had geweten, zou zijn lichaam dan ontspannen zijn gebleven om minder pijn te ervaren? Of krijg je juist minder pijn als je spieren aangespannen zijn? Hij wist het niet. Het verschil daartussen..

Zijn hoofd werd voorover getrokken door getrek aan zijn haren en hij liet het gebeuren. Een geur bereikte zijn neus en toen pas besefte hij wat er voor hem gehouden werd. Eten! Voedsel! Energie! Hij opende zijn mond en probeerde de onbereikbare lepel te bereiken met zijn mond. De lepel werd in zijn mond gestopt! Snel begon hij te kauwen, hopend zo veel mogelijk binnen te krijgen op dit zeldzame moment van humanity. Een volgende schep werd op de lepel gedaan en bleef wachten boven het bord dat hij nu zag. Zijn mond was nog halfvol, maar toch opende hij deze en kreeg hij de volgende hap in zijn mond, welke hij nu wél goed door ging kauwen. Na enige tijd is het bord half leeg en klettert het op de grond neer, na een hand te zien.

In ieder geval had hij iets meer kans om te herstellen..