They Found Out (Voltooid)

20.

Zijn ogen bewogen wild heen en weer onder zijn gesloten oogleden. Hij bewoog zijn hoofd in kleine beetjes heen en weer en wanneer zijn ogen openden, schoten ze naar álles wat zich om hem heen bevond. Hij had een nachtmerrie, maar deze nachtmerrie was realiteit. Zijn hartslag en ademhaling had hij niet onder controle. Het was donker in de ruimte waar hij zich bevond, maar het voelde niet alsof de stoel van daarvoor was weggehaald. De stoel stond er nog. Met als doel te ontsnappen, weigerde hij de pijn die hij voelde zo veel als hij kon. Traag was het hem gelukt om zijn ene voet omhoog en op de stoel te tillen. Door zichzelf omhoog te duwen met zijn voet en omhoog te trekken door middel van de haak, was het hem pijnlijk gelukt om op de stoel te gaan staan.

Met veel moeite, haalde hij het kettinkje over de haak. "Bravo! Well done!" Geklap echode door de ruimte en liet hem schrikken. Hij verloor het weinige beetje evenwicht dat hij nog had en viel voorover van de stoel af. Nikolai probeerde zijn armen nog voor zich te krijgen of zijn voet van de stoel te laten stappen, maar daarvoor was het al te laat. Hij belandde op zijn ribben en een vreemd klinkende ademteug, zoog lucht naar binnen. Hij raakte verlamd van pijn en kreeg nauwelijks zuurstof binnen. De man met het baardje en het snorretje, greep zijn bovenarm beet. Hij voelde een paar mannenhanden ook zijn andere arm vastgrijpen en hij werd overeind en naar achteren getrokken. Zijn rug klapte tegen de rugleuning van de stoel en zijn nek lag over de leuning. De geluiden en de bewegingen die hij maakte, maakten het duidelijk dat hij geen adem kon halen. Tenminste, niet op de normale wijze dan. Het stekende gevoel bleef het meest nare.

"Pak een naald en steek hem in zijn longen." Nikolai kon zijn oren voor een moment niet geloven. Naald?! Hij had zijn lichaam niet onder controle door de pijn en kon dus geen poging wagen om weg te komen. De man die het bevel had gegeven, pakte de naald aan en stak hem tussen zijn linkerribben. Daarna deed hij datzelfde bij zijn rechterribben en lucht vulde zijn rechterlong. 'Had ik pneumothorax..? Had ik een klaplong..?' De pijn tijdens ademhalen, verlichtte. De pijn bij zijn ribben, niet. Hij wist zeker dat hij minstens één van zijn ribben gebroken had en mogelijk meerdere. Sowieso met blauwe plekken aan de buitenkant en binnenin.

"Breng die haak naar beneden. We hangen hem op tot alleen zijn tenen de grond nog raken. Die stoel gaat aan de zijkant staan." Hij keek de man angstig aan in de hoop beter behandeld te kunnen worden, al zou dat niet het geval zijn. De wil om te vechten werd tegengegaan door de ondraaglijke pijn die hij voelde. Hij was hopeloos. Hij had verloren in het leven. Niemand die hem zou zoeken, aangezien hij geen familie meer heeft en nauwelijks vrienden. Die vrienden zijn meer 'gezellig' met drank erbij. Hij had geen vrouw, vriendin of kinderen. Geen broers of zussen. Enig kind. Het laatste contact met zijn ouders, was toen hij op hun verjaardag was gekomen en dat was al minstens een halfjaar terug. Niemand zou naar hem op zoek gaan. Hij was alleen.