They Found Out (Voltooid)

28.

Dokter Mike hielp haar overeind en liep naast haar mee naar de douche. Hij zette de kraan aan en op de juiste temperatuur. Daarna liep hij de ruimte uit en gunde haar wat privacy, zonder de deur op slot te hebben voor het geval dat. Hij was een aardige jongeman, die goed voor haar zorgde.

De warme waterstralen gleden over haar lichaam naar beneden en stroomden het putje in. Ze dacht na over het aantal dagen dat ze al in het ziekenhuis verbleef. Een week. Ze dacht ook na over haar dochters en de jongeman die bij hen was, zelfs al zijn ze al een paar dagen niet langs geweest. Tranen spoelden weg van haar wangen, door het regenwater van de warme douche.

Er werd op de deur geklopt. "Gaat alles nog goed Lydia?" "Ja," antwoordde ze. "Zeg het als ik je moet helpen. Ik sta buiten de deur." Ze knikte en voelde zich op haar gemak. Het laatste zeep spoelde ze uit haar haren en ze begon met afdrogen. Haar lichaam bevatte nog veel blauwe plekken en ze zuchtte daarom. Bewegen gaat hierdoor erg lastig, tevens bij iets simpels als afdrogen. Ze stapte de douche uit en stootte haar elleboog tegen de glazen deur van het douchehokje aan. Het maakte een hels kabaal en voor ze het wist, stormde de dokter naar binnen.

Ze slaakte een gilletje en hield de handdoek voor haar borsten en geslacht, terwijl ze vlug ronddraaide, zich niet beseffend dat de handdoek te klein is om haar hele lichaam te bedekken. "Oh- Sorry, ik dacht-" Ze schonk hem een kleine, nerveuze glimlach. "Kan ik.. me verder afdrogen?" Dokter Mike bleef verbaasd staan en naar haar kijken. Hij verslikte zich bij het beseffen dat hij haar aan zat te staren. "Weet je.. Toen ik je voor het eerst ontmoette en je moest helpen, zag ik je al, maar vanaf het moment dat je meer begon te praten, begon ik meer van je te houden. En ja, dat klinkt erg vreemd en het hoort niet te kunnen, maar ik kan niet liegen voor wat ik voel.. En nu sta je hier-.. Vol blauwe plekken en gebroken geest.. Dat verdien je niet." Hij liep naar haar toe en zij bleef verward stilstaan met de handdoek haar lichaam nog half bedekkend. Ze was inmiddels meer naar hem toe gedraaid. Dokter Mike stopte voor haar en tilde haar kin met een vinger omhoog. "Dit hoort niet te kunnen, maar-.. Ik hou van je.." Zijn lippen kwamen zacht en teder tegen de hare aan en hij voelde hoe ze geschrokken inademde. Ondanks dat, verdiepte ze haar kus langzaam maar zeker en voelde ze hoe Mike's armen haar lichaam zachtjes omarmden. 'Dit voelt fout.. Maar ook zo goed..' Ze omarmde hem rond zijn oksels en schouderbladen, waardoor de handdoek los hing tussen haar lichaam en het zijne. Zij plukte aan zijn ziekenhuisshirtje, terwijl ze voelde hoe zijn zachte vingertoppen over haar rug heen wreven.

Om beiden weer op adem te laten komen, trok dokter Mike zich langzaam terug. Hij glimlachte naar haar en hield zijn voorhoofd tegen het hare in de omarming. "Ik zal er altijd voor je zijn. Wees er maar niet bang voor dat je me kwijt zal raken en dan hoef ik er ook niet bang voor te zijn." De handdoek viel op de grond en hij keek er naar. Lydia stond nu naakt voor hem en hij raapte de handdoek op. "Ik zal wat kleding voor je pakken." Hij glimlachte naar haar en was toch nog een beetje verbaasd hoe duidelijk het was hoe erg ze zich op haar gemak voelde, ondanks hij haar kon zien. De glimlach bleef op zijn gezicht, terwijl hij terug liep naar haar en haar naar bed hielp.

"Ik zal verder moeten gaan met werken, maar ik kom je vandaag nog wel eventjes opzoeken als ik klaar ben." Hij schoof haar natte haren iets meer opzij en glimlachte. Zachtjes drukte hij een kus op haar voorhoofd. "Tot snel."