They Found Out (Voltooid)

47.

Mama mocht twee dagen geleden het ziekenhuis uit. Blij had ze haar geknuffeld en haar haar laatste kennis gegeven over haar zus en Peter. Beiden zaten inmiddels op de bank van een tijdelijk appartement van de overheid. Ze zat tegen haar moeder aan en voelde haar hand over haar haren aaien. "Laat het alsjeblieft goed gaan met haar.." Ze voelde hoe haar hand stopte met aaien en keek haar aan. "Vader zei dat ze morgen thuis komen.." Geschokt keek ze haar dochter aan. "Wát?!" "Je sliep nog en hij belde en hij zei dat Kate en hij morgen in de avond thuis zouden komen. En ik mocht niks zeggen, maar ik ben zo blij dat Kate weer terug komt want dan kunnen we samen weg en weg van vader en-" Haar moeder stond vlug op en rende bijna naar de telefoon, waarnaast het alarmnummer was opgeschreven, voor het geval dat er iets zou gebeuren in het onder toezicht gehouden appartement.

De telefoon ging af en Naomi keek toe. "Ja, hallo, met Livia Hendriks. -.. Ja, mijn jongste dochter zei dat mijn man Roy had gebeld en morgenavond thuis zou komen. -.. Nee, ik zou het niet weten. Nee, ja-.. bedankt." Ze legde de telefoon af en zuchtte diep. Naomi keek haar in haar ogen aan en merkte op dat ze overstuur was. "Gaat alles goed, mam?" Ze keek haar aan en tranen liepen over haar wangen, waarna ze haar hand over haar neus en mond legde en de kamer verliet, Naomi verward achter latend.

Het duurde een tijdje voor ze weer verscheen. "Mi, pak je spullen in alsjeblieft.. Morgenvroeg worden we naar een ander safehouse gebracht en dan moeten we om half acht klaar staan." Ze keek haar moeder met lichte teleurstelling en spijt aan. "Ik wil mijn zus zien." "Mi, doe wat ik je vraag.." "Nee! Ik wil bij Kate zijn en dat lukt alleen als we hier blijven." Geschrokken keek haar moeder haar aan, verbaasd over de toon van haar jongste dochter. "Je gaat nu je spullen pakken..! Begrepen." "Nee!" riep ze opnieuw.

Lydia hefte haar hand om haar dochter te gaan straffen. In de lucht bleef haar hand hangen. Haar andere hand verborg het geluid van zacht gesnik uit haar moeders mond. Rode, betraande ogen keken haar aan en traag vouwden haar vingers naar binnen, terwijl de hand verslapt naar beneden ging. Zelf was ze ook wezen snikken en liepen de tranen geschrokken over haar wangen. Ze rende naar haar moeder toe en sloeg haar armen stevig om haar heupen heen. Wankelend bleven ze staan en voelde ze vingers tussen haar haren glijden, haar hoofd tegen haar moeder's borst aan getrokken.

"Wat zit ik nou te doen..," snikte haar moeder zachtjes, wrijvend over het hoofd van haar dochter. Ze knielde zodat haar dochter dichter bij haar zou kunnen komen en knuffelde haar nu terug. Tranen biggelden naar beneden en volgden de paden van eerder gevallen tranen, om vervolgens op de schouder van de ander te belanden. Naomi veegde een snik weg met haar mouw. "Niet huilen, mama.. Alles komt wel weer goed.."