They Found Out (Voltooid)

40.

Een nieuwe dag, een nieuwe kans. Dat was hoe Kate het zag. Ze was in slaap gevallen op de bank in haar vaders kamer en sloeg de deken van zich af. Haar vader zat overeind aan zijn bureau te slapen en was nog niet wakker geworden van haar. De digitale klok gaf aan dat het net na zes uur 's ochtend was geweest, dus ze nam haar kans om de ruimte te verlaten.

De deur was niet op slot. Ze liep zo stil mogelijk over de donkere gang heen, om haar weg te vervolgen naar de grote ruimte. Bij de werkplaats aangekomen, bleef ze staan. Ze zag Peter in het kleine beetje licht van de opkomende zon zitten en ze sloop zo snel mogelijk op hem af, om hem zachtjes te omhelzen. Zijn onderlip bewoog wat en zijn gesloten ogen trilden van pijn. "Waarom gebeurd dit allemaal.." mompelde ze onverstaanbaar en licht snikkend.

Een hand over haar voorhoofd en een hand over haar mond, trokken haar tegen iemands buik aan vanaf achteren. "Wat denk jíj te doen?" werd er haar in haar oor gefluisterd. Ze was nog niet gestopt met snikken en een traan rolde naar beneden, de hand over haar mond bereikend. "Huil je..?" De stem klonk nu verbaasd en een stuk minder dwingend. Beide handen lieten haar los en draaiden haar om, terwijl hij voor haar hurkte en haar in een knuffel trok. Het duurde niet lang voordat ze hem terug knuffelde en de tranen langs haar wangen stroomden. Zachte snikken liet ze gaan.

Het was de op-een-na jongste van de groep, Sebas, die haar nu vast had. Hij had nu de taak op de agent te letten. Het maakte Kate nu niet uit dat ze hem niet kende, het ging haar er nu om dat ze kon huilen van verdriet. Ze snikte luider en liet zich gaan, wat ertoe leidde dat Sebas' sleutelbeen nat werd. Zijn hand verplaatste naar haar achterhoofd en hij begon haar te sussen. Zo zaten ze daar, voor Nikolai, gezamenlijk te wachtten, totdat ze zou stoppen met huilen. Langzaamaan werd het steeds lichter in de ruimte.

"Mi.. Kate.." De schorre, onherkenbaar 'altijd vrolijke' stem van Nikolai, doorbrak de stilte die was gevormd. "Peter.. Peter!" Kate trok zich los uit de armen die haar getroost hadden en rende terug naar de stoel met Nikolai. Hij leek echter geen kracht te hebben om verder te praten. Zijn stem klonk erg droog en bij observeren, zag ze hoe droog zijn mond en gebarsten lippen er uit zagen. "Water." Ze rende richting de deur naar de kantine en werd opgetild door Sebas. "Alsjeblieft..! Water.. Hij heeft water nodig..!" De snikken begonnen weer op te komen. Sebas keek zijn kant uit en zette Kate rustig neer. "Het is niet de bedoeling, dus let goed op voor anderen," mompelde hij tegen haar. Ze knikte en rende door de deur, hem en Peter achterlatend in de ruimte.

Sebas liep op Nikolai af en ging voor hem stil staan, op hem neer kijkend. "Je hebt geluk met haar, weet je. Ze geeft veel om je. Ze is de enige die op dit moment om je geeft. Je bent niks." Sebas hurkte voor hem neer en keek hem recht aan door de kleine spleetjes tussen zijn oogleden. "Wrak." Hij stond weer op en stootte expres met zijn voet tegen de poot van de stoel, waardoor deze wankelde en Nikolai angstig in ging ademen. Een grinnik was het laatste wat hij hoorde, waarna zijn ogen weer volledig sloten.