They Found Out (Voltooid)

41.

Hoe heeft het toch zo ver kunnen komen. Dat is de vraag. Een opdracht, die makkelijk volbracht zou moeten worden. Een ander gezin in het tijdelijke appartement. En dan nog het ontvoerd worden, met niemand die weet waar je bent. Dat is de situatie waarin Nikolai nu zat. Een overweldigende situatie, waar je niet zonder hulp vanaf buitenaf uit kunt komen. Een hopeloze, niet-voorkomende reddingssituatie.

Hoe kon hij ook nog anders denken.. Zijn hoofd schoot omhoog en hij ademde diep in, kijkend naar het plafond met wijd opengesperde ogen. Zonder waarschuwing was de naald opnieuw in zijn bovenbeen gestoken, ditmaal met wéér een andere restsubstantie die ze kwijt moesten. Zijn bloed begon te pompen en adrenalinelevel steeg onmenselijk. Ondertussen werd hij sterk weerhouden om zichzelf los te krijgen, door middel van harde slagen, stoten en klappen.

Een zware, rubberen, constructiehamer, belandde op zijn blote voet en een schreeuw klonk door zijn stem vol adrenaline en stress van pijn. Tranen poerden uit zijn om hulp schreeuwende, samengeknepen oogleden. Het zou hem niks verbazen als er opnieuw botten gebroken waren. Het gevoel in zijn linkervoet was hij compleet verloren.

"Laten we hem weer als bokszak gebruiken!" "Jooooohh!" Omar keek Tenzay's richting uit en juichte ook bij het zien van de goedkeurende knik. Met z'n drieën trokken ze hem weer overeind en maakten een dik touw vast rond zijn middel, zijn handen nog achter zijn rug in de handboeien. Het touw werd om de haak heen geklemd en de drie lachten hysterisch met een brede grijns. Jordan zette de haak hoger, waardoor hij nu volledig aan het touw bungelde. Zijn linkervoet bungelde meer naar beneden dan zijn rechter. Ja, gebroken.

Niks maakte hem nu nog uit en keer op keer, belandde er een nieuwe vuist tegen zijn lichaam. Imro gaf een fikse vuist tegen zijn kaak aan en hij spuugde een kies met bloed en al uit zijn mond. De vuist die hem raakte, was doordrenkt in zijn bloed en hij lachte alleen maar kwaadaardig. Jordan's vuist belandde als een uppercut in zijn maag, om hem te doen overgeven. "Groo-oossss!" De walging klonk door in zijn stem.

-

"Hé, laten we hem hangen als we geen zin meer hebben? Begin er zelf wat klaar mee te worden." Omar liet zijn arm op Nikolai's beurse schouder en laaghangende hoofd rusten. "Why not?" Imro gaf hem een volgende fikse klap tegen het gezicht, waardoor Omar's arm van hem af viel en hij ronddraaide aan de haak. Hij nam een enkele stap terug, trok zijn arm opnieuw naar achteren en stootte deze tegen zijn heup, in plaats van zijn zij. "Fuck!" Hij wapperde zijn hand pijnlijk en greep hem beet met zijn andere hand. "Ik wil een ice-pack. Dat deed verdomd veel zeer, verdomme!?" Omar en Jordan volgden hem naar de kantine, Nikolai bloedend en vol pijn achterlatend aan de haak. Zijn hoofd hing laag en bloed drupte uit zijn open mond. Hij stond op het punt om het op te geven. Dat overwoog hij al die tijd al. Dat deed hij al die tijd al. Maar nooit was het hem gelukt volledig op te geven. Hij had een droom. Een droom die hem liet sterven.