They Found Out (Voltooid)

26.

Zijn hoofd bungelde aan zijn nek en zijn ademhaling was laag. Het beetje voedsel dat hij had gekregen, zorgde voor iets meer energie, maar was bij lange na niet genoeg. Een dikke vloeistof kroop vanaf zijn hand naar beneden. Het voelde naar, maar hij kon er zelf niks aan doen. Op dit huidige moment was hij volledig afhankelijk van zijn ontvoerders. Traag bereikte het bloed zijn elleboogholte, wat hem een rilling door zijn lijf gaf.

Zijn kin werd omhoog geduwd en zijn half gesloten ogen, keken de wazige contour van een man aan. Na een kleine seconde, viel zijn hoofd weer naar beneden. Het was een periode van een aantal minuten, waarin hij klangende en klikkende geluiden hoorde, gecombineerd met voetstappen en warrig gepraat. Plots raakte zijn gezicht de vloer. De haak kletterde op de grond en de boeien rinkelden mee. Zijn lichaam voelt verlamd. De bloedtoevoer begon langzaam weer op gang te raken, maar was lang niet krachtig genoeg om zelfs maar een beetje te herstellen. Hij werd licht in zijn hoofd en kwijl druipte uit zijn mond. Klikgeluidjes indiceerden het losklikken van boeien. Hij gaf een kreun bij het voelen van een hand rond zijn pols. Het prikte de wond die gevormd was. "Nasty..!? Kijk naar m'n hand?!" Wit pus en wondvocht, vormden een lijntje op de binnenhand van de man. De ander reageerde niet. Hij ontsmette de sneeën en wikkelde er verband omheen. Het verband zat om zijn beide polsen aan elkaar. Nu had dit dezelfde werking als handboeien.

"Is 'ie voor de rest in orde?" Hij voelde dat zijn shirt omhoog werd getrokken en voor een moment kon hij geen adem halen. "Gebroken. Duidelijk. Dat moeten ze in een ziekenhuis maar doen. Ik kan dat hier niet doen." Teleurstelling stroomde zijn gedachten binnen. Hij wist niet hoe lang hij hier nog zou verblijven, maar als dit niet gauw verholpen zou worden, dan zou het bot op deze manier weer aan elkaar groeien. Dan was het nooit meer mogelijk om normaal te ademen en al. Hij werd overeind getrokken en over een schouder gelegd. Lucht schoot uit zijn longen door de druk van de schouder en hij voelde hoe degene die hem optilde, hem lopend ergens anders heen bracht. Het was iets van een ijzeren tafel, waar hij nu op belandde. Zijn ogen begonnen zich te sluiten en langzaam viel hij in een diepe, pijnlijke slaap. De eerste slaap die nog een beetje minder pijn bevatte dan in de stoel of hangend aan zijn polsen. De eerste slaap waarbij hij niet wakker gehouden werd, maar ook eens rust kon ervaren in een liggende houding. Hij had niet door wat er om zich heen gebeurde. Hij had niet door dat zijn voeten vastgebonden werden. Hij had niet door dat iedereen hem in de gaten hield en om hem heen liepen te praten. Hij had niet door dat Kate er bij was..