They Found Out (Voltooid)

23.

De vragen stroomden door en de meesten kon ze niet beantwoorden. De agent had haar een glas water gegeven en ze nam er kleine slokjes van. Ze was doodop en zat met haar gedachten heel ergens anders. "Ik wil mama.." mompelde ze sipjes tussen de slokjes door. "Waar is ze dan? Kan je me dat vertellen?" "Ziekenhuis.." "Sicilia, kan je in de files van het ziekenhuis komen en de naam Hendriks opzoeken?" "Zal ik doen." Ze keek iets omhoog. "Mama heet Lydia.." ze bleef mompelen, maar zei het iets luider dan daarvoor. "Dus het gaat om de naam; Lydia Hendriks."

"Hendriks, Lydia," mompelde Sicilia tijdens het typen. "Ja." Ze was even stil wegens het lezen. "Oke, het ging slecht, maar ze is nu stukken beter en blijkbaar vraagt ze steeds om ene Naomi en Kate." Ze keek haar kant uit en zag haar betraande ogen een beetje fonkelen. "Zo heten jij en je zus, toch?" Naomi knikte. "Dan brengen we je morgen even langs, zodat je je moeder weer kan zien," zei de agent tegen haar, "Nu is het wat laat en zijn ze waarschijnlijk dicht." Teleurgesteld knikte ze. Ze had gehoopt om vandaag te kunnen komen, maar het is niet anders. Ze weet zelf niet waar het ziekenhuis is en weet alleen dat het iets van vijfentwintig minuten in de auto was vanaf haar thuis. "Probeer jij nu maar te gaan slapen, oke. Je ziet er moe uit." De agent legde zijn hand op haar hoofd en keek haar aan. Opnieuw knikte ze en ze ging liggen op de bank. Een sierkussentje had ze de vorige dag al als kussen gebruikt en de flysedeken die naast haar lag, trok ze over zichzelf heen. Vermoeid sloten haar ogen. "Welterusten." Zachtjes zei ze een vaag 'welterusten' terug.

Dit was de derde nacht dat ze zich op het politiebureau bevond. Onbewust verlangde ze naar thuis -nou, eerder het appartement van Peter. Ze kreunde wat in haar slaap. Ze nam een grote ademteug, schoot overeind en hijgde van angst. De nachtmerrie leek haar zó écht! Haar blik schoot geschrokken naar de rinkelende telefoon. Het was nog donker buiten en er was niemand om de telefoon op te nemen. De agent zat nog steeds met zijn armen gekruist, in de stoel tegen de muur aan, te slapen. Hij leek niet wakker te zijn geworden, zoals zij deed. Traag stond ze op en liep naar de telefoon, die nog steeds niet was gestopt met rinkelen. Ze twijfelde toen ze achter het bureau stond. Moest ze de telefoon wel op gaan nemen? Straks was het iets wat ze niet mocht weten. Of er zou hulp gevraagd worden en dan kon zij niet helpen. Ze wist niet wat ze moest doen en bleef voor de rinkelende telefoon staan. "Laat mij maar." Ze schrok van de agent die opeens achter haar stond. Daarna keek ze terug naar de stoel en weer naar hem. "Ik schrok!", zei ze boos tegen hem, met haar handen in haar zij. "Sorry," zei hij lacherig. "Laat me er maar bij, ik neem wel op." De agent nam de telefoon op en gelijk was zijn mood veranderd. Hij leek nu geschrokken of verbaasd of boos. Naomi wist het niet te vinden. Maar wat het ook was, het was de man aan de andere kant, die dit veroorzaakte.