They Found Out (Voltooid)

16.

Marcus zette hem weer overeind. Hij had de rest van het eerste uur op de grond gelegen en met zijn handen achter de stoel, raakten deze on-doorbloed. De tintelingen van het doorstromen van zijn bloed, liet hem weer iets meer bijkomen. Het deed hem zeer om rechtop te zitten, nu zijn ribben hoogstwaarschijnlijk gebroken zijn. Na minstens nóg veertig minuten, duwde Marcus zijn hoofd omhoog en zette een glas aan zijn lippen. Zonder echt te kijken wat het was, begon hij het op te drinken. Het brandde een klein beetje achterin zijn keel, wat duidde op iets met alcohol. En het bevatte een raar smaakje, maar ondanks dat, dronk hij het gulzig op. Zijn keel was akelig droog en hij kon daardoor nauwelijks slikken.

Twintig minuten later kwam de rest er weer aan. Nikolai's zicht was verdriedubbeld en met veel meer kleuren. Hij draaide zijn hoofd heen en weer in kleine cirkels. "Begint het waarheidsserum al in te werken?" Voor hem klonk de stem erg misvormd en vrolijk. Hij walgde er een klein beetje van, gezien de situatie waar hij nu in zit. "Als het goed is, wel." "Ja..," beantwoordde hij de vraag. "Mooi zo." Er was een korte pauze, waarin Tenzay richting hem liep. "Doet dit pijn?" Hij zette zijn vingers tegen de verbrijzelde knie van Nikolai. Schreeuwend zei hij; 'ja', meer kwam er niet over zijn lippen. "Wil je meer pijn voelen? Nee? Beantwoordt dan de volgende vraag." Nikolai knikte met trillende onderlip. "Ben je een cop."

Nikolai maakte een platte streep van zijn lippen. Hij wist dat als hij nu ook maar een enkel woord zou zeggen, hij zichzelf zou verraden, zelfs al wist hij dat ze het al vrijwel zeker wisten. "PRAAT!?!" "J-j-j- ne-e-.." Het lukte hem haast niet om het woord 'nee' uit te spreken. De twijfel neigde meer naar de 'ja', die eerst over zijn lippen wilde vloeien. De man voor hem, begon te knikken en om zich heen te kijken naar de anderen die hem omsingelden. Zijn grinniken werd lachen. Hij voelde zich duidelijk uitgelachen. "Dus, nu zeg jíj dat wíj een fout hebben gemaakt? Dat we de verkeerde hebben? Moeten we de échte agent soms gaan kidnappen? Of hebben we dat al gedaan? Ben jij de échte agent? Ben je undercover? Wat is je naam." Overwelmd door alle vragen, raakte Nikolai de kluts kwijt. De laatste vraag, werd echter niet als vraag gesteld. "Ja, nee. Nee. Ja? Ja. Nee, ja? Nikolai." Met korte woordjes hoopte hij zichzelf niet te laten verwarren en onduidelijk te worden voor hen, zelfs al hielp het serum niet mee. "Hoorden jullie dat? Dus Nikolai is geen agent, maar Peter wel? Maar Peter ís Nikolai, heb ik het goed?" "Ja. Wacht?" 'Heb ik..?!" Nikolai's ogen werden groot. Hij had zichzelf verraadden, hoe hard hij ook geprobeerd had om tegen te werken. Geen oogcontact bij ondervraging, werd er gezegd. Antwoordt met korte woorden, of was het lange zinnen? Zijn gedachten sloegen op hol en niet alleen door het waarheidsserum dat hij toegediend had gekregen. Hij werd gek van zijn onvoorzichtigheid. Hij had zichzelf verraadden.