They Found Out (Voltooid)

4.

Eindelijk was alles wat meer op orde. Met zijn armen in zijn zij, keek Nikolai de slaapkamer rond naar de overgebleven volle dozen met voornamelijk kleding. De dozen zullen blijven staan, aangezien ze nu nog niet nodig zijn en de kast tevens wat te klein is voor alles.

Hij trok zijn jas en schoenen weer aan en vertrok richting de winkels. Zodra hij eten en drinken heeft, zal hij terug zijn auto in stappen en in het besproken gebied parkeren. Vanaf daar zal hij rond gaan lopen om het terrein te verkennen en over te komen als een normale 'wandelaar'.

Dit was dan ook het plan dat hij volgde. De etenswaren stonden nu in de koelkast of lagen in de vriezer. Hij trok zijn jas weer aan en sloot het appartement af. Een verdieping onder hem, zat hetzelfde meisje als hij eerder zag, bungelend met haar benen. Ditmaal leek ze te schrikken en ondanks haar jonge leeftijd, zag hij een rooksliertje omhoog kringelen vanaf haar hand.

"Je moet daarmee stoppen," zei hij, "Dat is slecht voor je," zei hij. Hij pakte de sigaret uit haar hand en maakte hem plat met zijn schoen. "Wat doe je nu!?" schreeuwde het meisje gefrustreerd tegen hem. "Ik doe het voor je eigen bestwil. Er zijn andere dingen die je beter kan doen. Sporten bijvoorbeeld, het leidt af." Het meisje schudde haar hoofd en pakte een nieuwe sigaret uit het doosje in haar zak.

Teleurgesteld liep Nikolai verder de trap af. Hij wilde haar zo graag helpen er van af te kunnen komen, maar nu is niet het moment. Nu moest hij de auto in stappen en de verdachten observeren. En dat was precies wat hij deed. Hij stapte in in zijn nu lege auto en een zachte *bonk* liet hem opschrikken. Nikolai stapte weer uit en zag een oude, veelgebruikte knuffel op zijn motorkap liggen. Toen hij omhoog keek, viel het geschreeuw hem meer op en zag hij schaduwen achter het open raam op de eerste verdieping.

Meteen toen hij dat opmerkte, rende hij terug naar de deur, stopte de sleutel er in en rende de trap op, de trapleuning gebruikend voor meer vaart. Het meisje leek overstuur en stond te huilen op de gang. Nikolai stopte voor haar en hurkte neer, zodat hij naar haar omhoog kon kijken. "Gaat het wel..?" vroeg hij voorzichtig. Ze schudde haar hoofd. "Kan je me vertellen wat er aan de hand is?" Zijn ogen doelden op de deur waar het geschreeuw vandaan had gekomen en waar het nu stil is geworden. Opnieuw schudde het meisje haar hoofd. "Is er iemand gewond?" Nikolai keek met een bezorgde blik naar haar. Het meisje schudde niet, maar bevestigde ook niks.

Agent Kuracov keek zoekend om zich heen. Hij wist niet wat hij moest doen in deze situatie. Iemand kan in gevaar zijn achter die deur. Maar iemand kan ook een gevaar vormen voor het meisje buiten de deur. Daarbij is hij undercover en géén 'agent' op dit moment. Hij zuchtte. "Kom," zei hij tegen het meisje. Hij zag de aarzeling in haar ogen, maar was opgelucht toen ze hem de trap op volgde.

Nikolai opende zijn appartement en zei tegen haar dat ze hier veilig zou zijn. Hij vertelde haar dat ze eten en drinken uit de kasten mocht pakken, zolang het gas niet aan ging om ongelukken te voorkomen. "Ik moet nu weg en het zal een aantal uur duren voordat ik terug zal komen. Kijk maar wat tv ofzo. En áls ik merk dat je hier zit te roken, dan stuur ik je gelijk het appartement uit en een kliniek in," dreigde hij. Het meisje schrok van de klank en bleef stil zitten op de stoel. "Hey.. Ik heb het beste met je voor, begrepen." Zijn glimlach stelde haar tot rust. Ze knikte en hij knikte terug. "Raak die sleutel niet kwijt, want het is de enige die ik heb. Ik vertrouw je daarin."

Een knipoog met een glimlach, voordat hij de deur sloot en daadwerkelijk vertrok.