They Found Out (Voltooid)

24.

"The fuck zijn die moffen mee bezig al die tijd?!", riep Tenzay gefrustreerd uit. Hij liep heen en weer voor Nikolai's neus langs, terwijl hij nog steeds aan de haak hing. "Kom, we maken er een spelletje van." De onheilspellende grijns, stelde hem nou niet bepaald gerust. Tenzay liep de ruimte uit en hij volgde zijn stappen tot hij hem niet meer kon zien. Daarna zag hij hem terug komen met een satelliettelefoon, welke hij aanzette en hij een nummer begon in te toetsen. De telefoon leek een tijd af te gaan, totdat Tenzay begon te spreken. Verzwakt luisterde hij mee.

"Wij hebben één van jullie. Doet zich voor als ene 'Peter', heet Nikolai? Komt dat bekend voor? Nou of die stilte een ja of nee is, maakt niet uit. Wij weten dat hij van jullie is en eisen losgeld, sinds niemand hem tot nu toe is komen zoeken. Even- wat spanning creëren. Even- wat sensatie," hij grijnsde aan de niet-traceerbare telefoon, "Hm? Vinden jullie dat wat? Maar wij gaan níét zomaar vertellen waar hij zit. Wij gaan hem niet zomaar loslaten met alleen maar losgeld. Nah, daar is geen plezier bij te vinden. *haha* Plezier is wel nodig, hé. Voor ons is jullie mof een speeldingetje. Dat is hij al een paar dagen nu. En jullie hebben hem nog stééds niet?! What the fuck doen jullie daar, idioten!? Dit is geen spelletje, -nou, voor ons is dat het wel, maar dat doet het er nu niet toe- dit is jullie fucking collega! Wat blijven jullie nou op je gat zitten! Ga die eikel zoeken en als het jullie niet lukt, gaan we hem verplaatsen. Dus zie het als een soort kat-en-muis spelletje dat we spelen, alleen hebben wíj de controle hier. Nou, doooeeei! Zoek het zelf maar uit vanaf hier!" Hij hing de telefoon op.

Nikolai staarde hem met grote ogen aan. Als reactie, kreeg hij een vuist in zijn maag en voelde hij hoe de gebroken rib verschoof, terwijl zijn lichaam naar achteren bungelde aan de haak. Voor een moment raakte hij geen grond met zijn voeten en hing hij volledig aan de boeien, die zijn handen afknelden. Tranen bedekten zijn ogen van pijn, maar deze liet hij niet gaan. Hij zou uitgelachen worden en dat was wel het laatste dat hij nu wilde. De pijn was echter ondragelijk. Iemand met dezelfde ervaring, zou hetzelfde hebben gezegd. Eindelijk kwam hij tot stilstand en kon hij de druk op zijn polsen iets meer verlichten. Bloed vloeide echter niet terug naar zijn lam geworden handen. Ze zaten te hoog boven zijn hoofd en voor een te lange tijdsperiode.

Een vrij jonge gast kwam vanaf zijn links aangelopen met een bakje en een waterfles. Zijn ogen vielen op het eten en drinken en raakten het niet uit het oog. Hij heeft al een lange tijd niks binnen gekregen en het laatste wat hij zich herinnerde, was de lunch in het appartement, nog voordat hij vertrok. De jongeman van mogelijk een jaar of negentien, benaderde hem en zette de waterfles tegen zijn mond. Hij tilde de fles omhoog, waardoor het water in zijn mond vloeide en het merendeel uit zijn mondhoeken ontsnapte. Gulzig slikte hij het water door. Zijn keel was aan het schuren, maar hij wist dat hij vocht binnen moest krijgen. De jongeman haalde de fles weer weg toen het halfvol was. In plaats daarvan, schepte hij eten op een lepel en stopte de lepel dwars door zijn lippen. Het was een vreemde, pap-achtige substantie, maar het was wel eten. Nikolai kauwde wat stukjes weg en kreeg al de volgende hap door zijn lippen geduwd. Hij had liever iets meer tijd, maar hij wist dat dit nu zijn kans was om wat aan te sterken en iets meer te herstellen.

'A long way 'til recovery..'