They Found Out (Voltooid)

30.

~ "I-i-ik môet.. plass-" Tenzay draaide zich met een ruk naar hem om. "En wie heeft jou gezegd dat je mag spreken?!", viel hij uit, "Pis maar in je broek of hou maar op." ~

Het voelde alsof hij geen andere keus had, maar toch wachtte hij tot er zo veel mogelijk anderen weg waren. Dit duurde tot zo rond de tien minuten, een kwartier later. Er was één ander aanwezig en hij kon niet meer anders. Als de urine nog langer in zijn lichaam bleef, zou dat té ongezond worden.

Hij wilde het liever niet, maar liet zijn blaas de vrije loop. De warme urine verwarmde zijn broek rond zijn geslacht en zijn rechterbeen, waarna het op de grond belandde. "Fucking vies varken!? Waar the fuck is dát goed voor?!" De jongeman met een hanenkam, greep zijn haar beet met zijn linkerhand. Tja, hij had zelf ook liever dat het niet gebeurde, maar zijn lichaam blijft menselijk met behoeften.. De jongeman vertrok uit de ruimte en Nikolai keek nadenkend naar de vloer, waar het plasje urine onder zijn voeten lag.

Tenzay stormde woedend de ruimte binnen. Hij zag hem op hem af stormen en zette zich schrap. Dat was een juiste reactie. De stoel waaraan hij vastgebonden zat, werd omver geduwd en landde op zijn arm. Een schreeuw verliet zijn mond, terwijl hij zijn ogen fijn kneep. "Jij vieze, vuile-" Door een trap, verschoof de stoel waar hij op zat, over de grond. Zijn huid schuurde weg en het brandende gevoel liet hem zijn ogen dichtknijpen. "Aâh-..!" Het pijnlijke geluid dat zijn mond verliet, kapte af op het moment dat zijn arm bevrijdt was. Hij ademde met zijn mond open en keek random ergens heen. Alle hoop had hij al opgegeven, vanaf het moment dat hij verplaatst werd en niet was gevonden. Een vuistslag raakte hem in zijn gezicht en hij hoorde woorden, maar negeerde deze volledig. Zijn hoofd slingerde van de ene naar de andere kant, alsof hij een levend lijk was. Zo voelde hij zich ook.. Een levend lijk, dat alle pijn voelt en weet dat het nergens iets tegen kan gaan doen.

-

"Hé, baas?" Tenzay stopte met lopen en keek zijn richting uit. Hij pulkte wat aan de haartjes van zijn korte baardje. "Wat als we hem nou eens drugs gaan geven? Dan raakt 'ie verslaafd en heeft hij óns nodig, dus zal hij ons ook niet aangeven als hij vrij komt." De woedende blik, liet hem schrikken, maar maakte al gauw plaats voor een nadenkende gezichtsuitdrukking. "Daar zeg je me wat," mompelde hij. "Aan jou de eer." Nu fronste hij zijn wenkbrauwen. Hij was verbaasd dat híj het moest gaan doen, terwijl het alleen een idee was. Een simpel, maar zeer ongewoon, voorstel. "Gebruik restanten die we aan de straatstenen niet kwijt kunnen. Hij wordt onze vuilstort en raakt er nog verslaafd aan ook." De grijns ging gepaard met een hoorbare grinnik. Het beangstigde hem hoe zeker hij van zijn zaak was. "Oke, baas," zei hij dan maar, om snel weer weg te kunnen en weg te gaan. Zijn baas bevatte een monsterlijke geest, die zo nu en dan zijn kant liet uitten. En dit-.. Dit was zo'n moment.