They Found Out (Voltooid)

2.

Driekwartier duurde het om alle kleding van Nikolai in de koffers te krijgen. Hij moest er rekening mee houden dat zijn kleding niet gewassen kon worden en hij genoeg mee moest nemen voor die periode van minstens drie maanden.

Arthur hielp hem zijn huis in orde te maken en spullen naar de auto te dragen. De auto was een donkergroene, tweedehands Ford Focus, welke niet te traceren was naar de politie. Als dat wel het geval zou zijn, zou Nikolai er niet aan denken wat er met hem zou kunnen gebeuren.

De drie uur zijn nu bijna voorbij en hij zei hem gedag. Nou, meer een 'tot snel'. Little did he know, he wouldn't come back any time soon.

Nikolai stapte in, in de Ford en klikte zijn gordel vast. Het ietwat treurige gezicht van Arthur, bevatte toch een lach terwijl hij hem gedag zwaaide. Hij zwaaide lachend terug en reed de wijk uit. Pas bij het verlaten van de wijk, besefte hij zich dat hij voor een paar maanden alleen zal zijn. Het gaf hem een eenzaam gevoel, terwijl het ook vrijheid gaf. Zijn baan is niet een baan die dag in dag uit door zal gaan. Hij heeft recht op pauzes, vrije tijd, slaap en vergoeding bovenop zijn schralige loontje.

Een zucht verliet Nikolai's mond bij het invoegen op de snelweg. Hoewel de auto vier personen kon vervoeren, was er geen plaatsje meer vrij. Hij voelde zich opgesloten tussen de spullen met het idee in zijn achterhoofd, dat het mogelijk tóch wat te veel was. Dat zal wel opgelost zijn als alles is uitgeruimd in het appartement.

"I'm gonna take my horse to the old town road-" zong agent Kuracov zachtjes mee, de tekst niet geheel kennend. Hij probeerde de reis wat te verkorten met een poging die iets beter leek te werken, het zingen.

Nikolai nam een afrit terwijl het liedje nog op de radio bezig was. De radio zette hij harder, waarna hij uitstapte en naar de benzinetank toe liep. In zijn hoofd, neuriede hij het liedje nog mee. Traag vulde de tank van de Ford en haakte hij het hengsel van de pomp weer terug op z'n plek. De auto zette hij op slot, waarna hij het winkeltje in liep richting de kassa.

Het liedje bleef opgeslagen in zijn gedachten, terwijl het rijtje van vier à vijf man voor hem, verminderde. "Pomp vier," zei hij tegen de kassier. De man achter de kassa keek hem nors aan, maakte de betaling gereed en met een druk op de knop, verscheen het bedrag op de scanautomaat. Nikolai schoof zijn pasje in het apparaat en voerde zijn pincode in. Een piepje bevestigde de betaling en de bon kreeg hij mee.

Nikolai verliet de rij en ging weer in de Ford plaatsnemen. Al gauw was hij weer op weg. Nieuwsberichten werden omgeroepen, waarna de filemeldingen kwamen. Eén van de files stond op de snelweg en rijrichting die hij op moest. "Afslaan, dus."